Rozdział 18

  18. Powracam z długim rozdziałem na przeprosiny :) Obiecuję Wam, że od teraz zacznie się prawdziwy cyrk na kółkach, bo wszystko, co mieliśmy pozałatwiać wcześniej, już załatwiliśmy i teraz możemy przejść do właściwego toku opowiadania. P.S. Znów poczułam ogromną pasję do tego opowiadania. Nareszcie! :)


Z drzew zaczęły sypać się liście. Deszcz coraz częściej zacinał w okna, a wiatr stawał się coraz mroźniejszy. Jesień rozhulała się na dobre, a czas uciekał nieubłaganie. Było to tym ważniejsze, że przecież wojna również gnała naprzód, a nikt nic konkretnego nie mówił. Carrowowie robili wszystko, by wyśledzić uczniów powiązanych z Zakonem, Umbridge na każdym kroku sprawdzała poczynania Dumbledore'a, Ginny powoli dochodziła do siebie, Michael obudził się, ale był w znacznie gorszym stanie, co kompletnie ją dobijało, owutemy nadciągały z zatrważającą prędkością, a Harry i Ron wciąż byli dla niej oziębli. Hermiona postanowiła więc skupić się wyłącznie na nauce. Nie miała ochoty rozmyślać także o Malfoy'u, który od ich ostatniego spotkania nie raczył jej obdarzyć nawet przelotnym spojrzeniem. Jej życie byłoby właściwie w miarę uporządkowane, gdyby nie liścik, który wręczyła jej jakaś dziewczynka z trzeciego roku. Przeczytała i popędziła ile sił w nogach do Wielkiej Sali, by dopaść chłopców.
  - Patrzcie! - wcisnęła Harry'emu zwitek pergaminu w dłoń. Ron również pochylił się nad ramieniem przyjaciela.
  - Dumbledore... - wyszeptali równocześnie.
  - Mamy się u niego zjawić za godzinę. Może wreszcie dostaniemy jakieś zadania - rzekła z nadzieją, choć bardziej prawdopodobnym było, że chodzi o ich niedokończone spotkanie.

Równo o ósmej czekali już pod drzwiami jego gabinetu. Atmosfera była napięta bardziej niż zwykle, bo chłopcy wciąż nie byli zbyt przyjaźnie do niej nastawieni, a ona nie mogła im tego wybaczyć. Wobec tego gdy tylko zasiedli przed biórkiem, dyrektor zwrócił się do nich w te słowa.
  - Coś jest nie w porządku, prawda?
 - Och... to tylko takie... - zaczęła Hermiona i rzuciała pytające spojrzenie w stronę przyjaciół.
 - No... można tak powiedzieć - mruknął Ron, a dyrektor uśmiechnął się dobrodusznie.
 - Tak mi się właśnie wydawało. Ostatnio nieczęsto widuje się was razem. Panna Granger nie przyszła nawet na pierwszy trening quidditcha, prawda?
 - Ja... uczyłam się, profesorze. 
 - Doskonale. Wiedzy nigdy nie za dużo, prawda? No, ale do rzeczy. Będę musiał was poprosić o sporo samozaparcia. Jeśli tak, jak mówiłem poprzednio, chcecie uczyć się opanowania, musicie zacząć od poskromienia negatywnych emocji. Jesteście w stanie podać sobie ręce? - Spojrzał na nich wyczekująco. To Harry pierwszy wyciągnął dłoń i Hermiona uścisnęła ją serdecznie, ale z Ronem nie było już tak różowo. Podanie ręki w tym przypadku było tylko symbolem, bo wciąż odczuwał do niej tę samą niechęć.
 - No, od czegoś trzeba było zacząć - rzekł dziarsko Dumbledore i klasnął w dłonie. - Mam dla was informacje, które niekoniecznie przypadną wam do gustu, ale jeśli chcecie dobrze nauczyć się sztuki poskromienia emocji, musicie stawić im czoła.
 - To znaczy? - przerwał mu niecierpliwie Harry, słusznie przeczuwając, co profesor ma na myśli. 
 - To znaczy, że będziecie wystawieni na prowokacje. Ciebie - odezwał się do Harry'ego  - zacznie uczyć profesor Snape. Pana Weasleya weźmie pod swoje skrzydła profesor McGonagall, a ja będę uczył pannę Granger.  - Wszyscy troje mieli inne miny - Harry wyglądał, jakby zamierzał kogoś przekląć Avadą, Ron lekko zzieleniał na myśl, że ma go uczyć kobieta, z którą na każdej lekcji ma na pieńku, a Hermiona zbladła wiedząc, jak bardzo inteligentny i doświadczony nauczyciel będzie ją uczył i jak bardzo okaże się być niedouczona.
 - Najgorsze mamy już za sobą - powiedział po chwili Dumbledore, uśmiechając się z rozbawieniem. - Harry, panie Weasley, wasi nauczyciele czekają w swoich gabinetach. Panna Granger zostanie u mnie i umówimy się na kolejne spotkanie. - Chłopcy już wstali, gdy uderzyła w nią straszna myśl. Na śmierć o tym zapomniała i trzymała to w tajemnicy strasznie długo. 
 - Profesorze, jeszcze jedno!
 - Tak, panno Granger? -  Harry i Ron zatrzymali się wpół kroku.
 - Zapomniałam... to było tak dawno... ale muszę to powiedzieć, bo to bardzo ważne. Och, to moja wina, gdybym powiedziała wcześniej...
 - W zasadzie niewiele nam pani wyjaśniła.
 - Jasne, przepraszam. Kiedyś, gdy siedziałam w bibliotece, podsłuchałam, naprawdę niechcący - dodała, widząc kolejny uśmiech staruszka - rozmowę dwóch chłopców. Jednym z nich był Nott. On zlecał coś temu drugiemu chłopakowi. Kazał mu coś zrobić. Mówił, że... że może prosić o pomoc Malfoya, bo jego pan nie będzie podejrzewał. I że ma czas do świąt, żeby to coś zrobić. Nie wiem tylko, o co chodziło. *
 - To bardzo dobrze, że pani o tym mówi. To mogło mieć coś wspólnego z atakiem na pannę Weasley i pana Corenera...
 - Może to było to! - wykrzyknął Ron. - Może do tego Nott namawiał tego chłopaka.
 - Podejrzewam, że nie - rzekł Dumbledore.  - Gdyby chodziło o napadnięcie pańskiej siostry, z pewnością byłoby to zlecenie zabójstwa. Gdyby się nie powiodło, z całą pewnością w szkole znaleźlibyśmy już ciało jakiegoś młodego śmierciożercy. Poza tym pan Malfoy nie miałby z tym nic wspólnego, jak sądzę.
  - No właśnie niekoniecznie - mruknął Harry, unikając spojrzenia przyjaciółki. Opowiedział dyrektorowi o tym, jak Malfoy zachowywał się w Wielkiej Sali dzień po napadzie na Ginny. Dyrektor wysłuchał go, lecz nie odpowiedział.
- Wydaje mi się, że wreszcie możecie wykazać się pracą dla Zakonu Feniksa. Postarjcie dowiedzieć się, kto wtedy rozmawiał z Nottem i o czym mówił. Jeśli się dowiecie, lub choć będzicie mieć uzasadnione domysły, proszę mnie powiadomić. Proszę was tylko - bądźcie ostrożni i uważajcie na... niektórych profesorów - spojrzał na nich znacząco. - Dobranoc, chłopcy - wyprosił ich grzecznie, a oni zniknęli za drzwiami.
 - Profesorze - odezwała się znów Gryfonka - na czym będą polegały nasze lekcje?
 - Och, to bardzo proste, panno Granger. Będę pani uczył wszystkiego od teorii po prkatykę, starając się przy tym narobić trochę zamieszania w pani głowie.
 - Zamieszania? - zdziwiła się. - Myślałam, że teraz potrzebny nam jest spokój...
 - Bo jest. Ale to nie środowisko ma go wam zapewniać, lecz wasze wewnętrzne doskonalenie się. Oto właśnie chodzi. Kiedy wojna rozkwitnie na dobre, wszyscy będą starli się zasiać w was niepewność i strach, którego nie będziecie w stanie pokonać bez opanowania.
 - Rozumiem. Ale czy... czy to nie zaszkodzi?
 - Nie. Może tylko i wyłącznie pomóc. I tak wierzę, że jest pani bardziej opanowana niż Harry czy pan Weasley.
 - Niezupełnie - mruknęła, przypominając sobie, ile razy na nich wrzeszczała, jak panikowała przed sumami, jak wydzierała się na Malfoya... Dumbledore znów parsknął śmiechem.
 - Jeśli już jesteśmy przy chaosie: rozmawiała pani ostatnio z Draconem? - Dziewczyna energicznie podniosła wzrok.
 - Nie. Dlaczego pan pyta?
 - Bo wydawało mi się, a wręcz wysłuchałem relacji naocznego świadka, że pani i pan Malfoy macie ze sobą wiele wspólnego. 
 - Profesor Snape to panu powiedział, prawda? - wypaliła takim tonem, który powinien spopielić długą siwą brodę profesora.  - Przepraszam.
  - Nic nie szkodzi, rozumiem te silne emocje. Tak, to Severus opowiedział mi o tym, że widuje was razem i że pan Malfoy czasem o tobie wspomina. Byłem ciekaw, czy rozmawialiście ostatnio ze sobą, a to tylko dlatego, że chciałbym wiedzieć, czy Draco dzieli się swoimi trudnymi chwilami z kimkolwiek. 
 - Trudnymi chwilami! Ha, bardzo dobre! - zakpiła, zupełnie już nie kontrolując swojej złości. - On ma w ogóle coś takiego, jak trudne chwile? Namącił mi w głowie i zabrał czas, a teraz nie odezwał się nawet słowem!
 - To właśnie dlatego, że nie chce, by się wydało, że teraz bardzo cierpi.
 - Z jakiego to powodu cierpi naczelny Wspaniały naszej szkoły?
 - Myślę, że z powodu swoich rodziców - odpowiedział spokojnie dyrektor, a jej złośliwy uśmiech natychmiast schował się za łagodnym współczuciem.
 - Ja... nie wiedziałam.
 - Nie miała pani prawa wiedzieć. Proszę panią tylko o to, żeby nie odrzuciła go pani teraz. Wiem, że jest pani jedyną spośród jego rówieśniczek, którym zaufał na tyle, by czegoś się o nim dowiedziały. Draco to dobry chłopiec. Tyle tylko, że całe jego dobro trzeba umieć wydobyć spod tej zbroi, w której wiecznie się ukrywa.
 - I sądzi pan, że jestem odpowiednią osobą, by cokolwiek z niego wydobywać? - spytała z uprzejmym powątpiewaniem.  - Przez sześć lat omijaliśmy się szerokim łukiem, jeśli akurat nie wareczeliśmy na siebie jak wściekłe psy i nie wyciągaliśmy różdżek. Wiem, że się zmienił, wiem, że powinniśmy w niego uwierzyć i dać mu szansę, ale Malfoy potrzebuje kogoś, kto będzie potrafił ustawić go do pionu, a nie kogoś, kto będzie go głaskał po główce i mówił, że wszystko jest w porządku.  - Zaraz potem przeszyło ją bystre spojrzenie błękitnych oczu.
 - Myli się pani. Takich właśnie ludzi spotykał przez całe życie. Teraz czas na to, by poznał czułość i ludzkie dobro. Poza tym wierzę głęboko, że nikt tak jak pani nie będzie potrafił przywołać go do porządku. -  Uśmiechnął się raz jeszcze.
 - Mam to potraktować jako kolejne zadanie?
 - Absolutnie nie. Ma to pani potraktować jak akt dobrej woli, która może pani przynieść bardzo wielkie szczęście.

________________________
* Odsyłam do rozdziału 13, jeśli ktoś zapomniał, o czym mowa.