Rozdział 28

   28. Po gigagromnej przerwie. Czy muszę się jeszcze usprawiedliwiać? ;) W każdym razie jest Wasza kochana, słodka Dolores i jej uroczy charakterek oraz kolejne sensacje w Zakonie.



I oto nastał moment, w którym na chwilę robi się różowo przed oczami. I to wcale nie z radości, a dlatego, że weszło się do gabinetu Dolores Umbridge. Kazała Harry'emu usiąść i nie odzywać się. Sama zajęła miejsce po przeciwnej stronie biurka i uśmiechnęła się paskudnie. Taka radość wymalowana na jej ropuszej twarzy mogła zwiastować jedynie męki piekielne, tudzież inne koszmary.
 - Wiesz, Potter - zaćwierkała dźwięcznie, bębniąc swoimi krótkimi paluchami o blat biurka - twój problem jest prozaiczny, ale jakże kłopotliwy... Nie umiesz powstrzymać się od wybuchów agresji i właśnie to zwykle ma tak zgubne wpływy na losy twoje i twoich przyjaciół.
 - To znaczy? - burknął ponuro, unikając spojrzenia Umbridge.
 - To znaczy, że jeśli chcesz omijać mój gabinet szerokim łukiem, będziesz tańczył, jak ci zagram, rozumiemy się? - Odpowiedział jej krótkim, rozeźlonym spojrzeniem, więc po prostu kontynuowała.  - Po co przyłazisz do gabinetu Snape'a po godzinach lekcyjnych? Profesor Carrow widział cię tam niejednokrotnie.
 - Mam korepetycje z eliksirów.
 - Ha! Nie bądź bezczelny. Lubisz robić z ludzi idiotów, Potter? Snape nigdy nie dał nikomu dodatkowego czasu na przygotowanie się do lekcji, a już na pewno nie dał go tobie. - Wysyczała jadowicie, zatapiając w chłopcu swoje wściekłe spojrzenie.  - Co tam robisz? - wycedziła słowo po słowie.
 - Już mówiłem - uczę się.
 -  Szpiegujesz dla Dumbledore'a, tak? CO - TAM - ROBISZ?!
 - Szpieguję? A jest taka potrzeba, pani profesor? Czyżbyśmy gościli w Hogwarcie popleczników Lorda Voldemorta? - zakpił, a twarz Umbridge przybrała barwę wściekłego różu.
 - Jak śmiesz! Jak śmiesz insynuować takie świństwa, jak śmiesz posługiwać się imieniem czarnoksiężnika, które jest powszechnie zakazane?! Sądzisz, że możesz sobie ze mną pogrywać tak? Nie będziesz współpracował? Dobrze. Ale wierz mi, dowiem się, po co odwiedzasz profesora Snape'a i zmienię życie twoje i tej bandy rudych nieudaczników w piekło! - Na "bandę rudych nieudaczników" Harry zerewał się z miejsca i zrównał twarzą z Umbridge, ale nie śmiał podnieść na nią głosu. Doskonale wiedział, że zabranie go do gabinetu pod pretekstem ukarania za uderzenie Malfoya to tylko marna przykrywka. Umbridge była fanatyczką ministerstwa i wciąż wierzyła tylko w jego możliwości, twierdząc, że Zakon Feniksa wszystko zniszczy.
- Będzie mi pani jeszcze grozić, czy mogę wyjść?
 - Wynoś się - wskazała mu drzwi, a Potter natychmiast z ulgą je opuścił. Niestety, ledwie zdążył dotrzeć o piętro niżej, ktoś chwycił go za ramię i pociągnął we wgłębienie, za cokół z posągiem. Już miał wyciągać różdżkę, gdy zdał sobie sprawę, że patrzy na niego przerażona Hermiona.
 - Co się dzieje? - spytał z nieco mniejszym zapałem, niż zwykle. Informacja, że Hermiona spędziła noc z tym tlenionowłosym kretynem skutecznie wybiła go z pantałyku.
 - Chcą... chcą aresztować Dumbledore'a. Przeze mnie. Śmierciożercy uknuli intrygę, podali do wiadomości, że na terenie Hogwartu zabito człowieka, że był to jeden z ludzi ministerstwa, ochraniających szkołę, a teraz oskarżają Dumbledore'a o to, że to z jego rozkazu ktoś go zabił. - Informacja dotarła do niego ze znacznym opóźnieniem.
 - To niemożliwe. On coś wymyśli.
 - Sęk w tym, że Carrowie już wezwali Straż Prawa.
 - Co wezwali?
 - To nowy urząd powołany przez ministerstwo. Oczywiście złożony z samych wysoko postawionych popleczników Voldemorta. Harry, jeśli szybko czegoś nie zrobimy, Hogwart zostanie bez Dumbledore'a. Wtedy stracimy naszą największą broń. Voldemort posadzi w fotelu dyrektora osobę, która najbardziej mu odpowiada, a wtedy jesteśmy skończeni.
 - Nie - rzekł twardo i poczuł wzbierającą w nim siłę.  - Nigdy nie pozwolę temu sukinsynowi zniszczyć jedynego miejsca, które stawia mu prawdziwy opór. Chodź - chwycił ją za rękę i natychmiast poprowadził do gabinetu dyrektora, ale aby tradycji stało się zadość, ktoś ich zatrzymał. I zdaniem Harry'ego był to ktoś o wiele gorszy od Umbridge. Na ich drodze stanął Malfoy.
 - Mamy dziś zebranie, o dwudziestej trzeciej - rzekł, omijając wzrokiem Pottera, za to dokładnie skupiając spojrzenie na ich splecionych dłoniach. - Możesz ją puścić?
 - Gdyby chciała, sama by...
 - Harry! - dziewczyna szybko wysunęła dłoń spomiędzy jego palców. Malfoy z triumfalnym uśmiechem przysunął dziewczynę do swego boku, ale nie dała się.  - Ron powiedział mi, co się stało. Czy wyście powariowali?! Nie macie się o co kłócić?
 - To on rzucił się na mnie z pięściami.
 - Po tym, jak obraziłeś Hermionę, palancie.
 - Nie obraziłem jej, ty skończony kretynie! Nie powiedziałem nic, co nie było zgodne z prawdą.
 - Ale to nie znaczy, że...
 - Zamknijcie się! - uciszyła ich. Była wściekła. Nie sądziła, że w obecnej sytuacji, kiedy dzieją się rzeczy tak wielkiej wagi, oni będą w stanie kłócić się o coś tak błahego. I jeszcze narażać się przy tym Umbridge i Carrowom.