Rozdział 38

38.  Wracam! Nie pisałam od miesiąca, ale... WENA W PEŁNI! Nie wiem, czy wiecie, ale na tvn zaczął się wczoraj maraton z Potterem i bodajże co tydzień będziemy mogli oglądać kolejną część. Dodatkowo wzięłam do ręki (znowu) pierwszą część Pottera i zamierzam po raz chyba tysięczny przerobić całą sagę, co oznacza, że po zakończeniu obecnych opowiadań z mojej głowy znów posypią się pomysły na nowe  fanfiction :) I kolejna dobra wiadomość : zostały 3 tygodnie do wakacji, co oznacza full czasu na pisanie. Dziękuję wytrwałym za to, że wciąż jesteście!


Dzień, w którym Hermiona musiała wrócić do  Hogwartu okazał się prawdziwą próbą charakteru dla Draco. Gdyby mógł, po prostu złapałby ją wpół, zarzucił sobie na plecy i uciekł co najmniej w Himalaje, żeby nikt nie mógł mu odebrać ukochanej. Gdy patrzył, jak zbiera swoje rzeczy, uparcie powstrzymując łzy, które cisnęły jej się do oczu, nie mógł powstrzymać okropnego bólu. Po raz pierwszy w życiu, zupełnie ignorując to, czego go uczono, czuł coś całym sobą i oddałby naprawdę wiele, a może nawet wszystko, żeby właśnie tej dziewczynie nigdy nie stała się krzywda.
  - Myślisz, że to na pewno dobry pomysł? - spytała Hermiona, udając, że stara się jedynie myśleć racjonalnie.  - Przecież wszystko może się stać nawet w drodze do Hogwartu...
 - Nic się nie może stać. Snape osobiście cię tam doprowadzi.
 - Sam wiele razy mówiłeś, że podczas wojny nic nigdy nie wiadomo - próbowała się "bronić", ale Draco nie zamierzał dopuścić do tego, by narażała się na niebezpieczeństwo. Podszedł więc blisko i przytulił się do pleców dziewczyny, zamknąwszy przy tym oczy.
 - Nie pozwolę ci tu zostać. Ja też się boję i też nie chcę się rozstawać, ale twoje bezpieczeństwo jest najważniejsze.
 - Cholera jasna! - krzyknęła, uderzając pięścią w stół. Szybko starła łzę spływającą jej po policzku i mocno przytuliła Dracona. - Dlaczego to musimy być my? Dlaczego to nie ktoś inny, w innej części świata, dlaczego wojna musi trwać tutaj i dlaczego to na nas musiał się uwziąć pieprzony Voldemort? 
 - Nie wiem - odpowiedział zgodnie z prawdą. Sam długo się nad tym zastanawiał.  - Kiedyś się to skończy. Przecież nic nie trwa wiecznie.
 - Oczywiście, że się skończy, tylko nie wiadomo kiedy i jak. Może skończyć się źle dla nas.
 - Może, ale musimy dać z siebie wszystko, żeby to przeciwna strona poniosła klęskę. A ty, jako Gryfonka, nawet jako przyjaciółka zakichanego Pottera, powinnaś o tym wiedzieć najlepiej.  - Na usta dziewczyny wpłynął nikły uśmiech. Skoro faktycznie zbliżał się czas ostatecznej bitwy, a tym samym decydującego starcia z Voldemortem, to czy jest sens jeszcze w czymkolwiek się wahać? Teraz pozostało już tylko działanie. Czasu się nie cofnie. Kiedy szesnaście lat temu na czole Harry'ego pojawiła się sławetna blizna, a kilka lat później ta blizna stała się nieodłącznym elementem życia Hermiony, powinna już wiedzieć, że sytuacja kiedyś osiągnie swój punkt kulminacyjny. Dlatego teraz postanowiła się nie poddać i walczyć o Draco i siebie każdym możliwym sposobem, nawet jeśli wymagałby użycia najgorszych środków.
 - Będę o tym pamiętać - powiedziała wreszcie. - Ale musisz mi coś obiecać.
 - Co takiego?
 - Kiedy już wszystko będziemy musieli postawić na jedną kartę, kiedy śmierciożercy przestaną nas inwigilować, a zaczną rzucać klątwami, kiedy już zwyczajnie nikt nie będzie mógł ukryć swojej tożsamości... będziesz przy mnie. Obiecaj mi to. - Blondyn uśmiechnął się smutno.
  - Nie wiem, jak mogłaś pomyśleć, że mógłbym zrobić inaczej.
 - Skoro tak pomyślała... - warknął głos wchodzącego do środka Snape'a - to znaczy, że używa mózgu. Epoka romantyzmu i miłosnych uniesień już dawno za nami, dlatego wybijcie sobie z mózgów, o ile je macie, plany samowolki podczas wojny. Będziecie się trzymać ustalonego porządku, a wtedy, przy odrobinie szczęścia, może przeżyjecie. - Mistrz Eliksirów stanął przed swoimi uczniami, spoglądając na nich złowrogo. Nie odezwali się. Hermiona, w normalnych okolicznościach, już by mu napyskowała, ale wiedziała, że Snape chce ich po prostu ochronić.
 - Ja tylko chciałem... - zaczął Draco, ale mu przerwano.
 - Wiem, co chciałeś - warknął Snape. - Ale teraz macie się pożegnać, a Ciebie, Granger, za pięć minut chcę widzieć przy drzwiach wyjściowych. W stanie emocjonalnym znacznie bardziej stabilnym - dodał, widząc jej zaszklone oczy i drgającą dolną wargę. Gdy tylko wyszedł, Hermiona i Draco wpili się w swoje usta, jak nigdy wcześniej.
 - Nie bój się - prosił chłopak. - Wszystko będzie dobrze. Niedługo znów się zobaczymy, a później będziemy razem. Kupimy sobie jakiś przesłodzony domek w nudnej okolicy, weźmiemy kretyńsko wyglądający ślub i będziemy żyć tak długo, aż się sobie znudzimy.
 - Mam nadzieję - odpowiedziała, w tej chwili uważając tak banalnie pospolity scenariusz za coś pięknego.
 - Musisz już iść.
 - Jeszcze chwilę - powiedziała, chcąc jak najdłużej pozostać blisko niego.
 - Idź, kochanie - szepnął, całując ją w splecione dłonie.  Nie pozwolił sobie na łzy. Gdyby teraz okazał, jak bardzo słaby się czuje, na pewno by nie odeszła, a przecież musiał zrobić wszystko, żeby przeżyła bezpiecznie tę całą cholerną wojnę. - Napiszę, jak tylko będę mógł. Kocham cię. 
- A ja ciebie - odpowiedziała, cały czas walcząc z łamiącym się głosem. Nie chodziło już nawet o rozstanie, ale o niepewność. Mogli już równie dobrze nigdy się nie zobaczyć. W końcu nikt nie jest w stanie im zagwarantować, że wszystko pójdzie po myśli Zakonu.
Wkrótce dziewczyna zniknęła za drzwiami pałacyku Malfoyów. Snape zabronił jej oglądania się za siebie, twierdząc, że to tylko pogarsza sprawę. Hermiona nie była zadowolona, że musi dotrzeć do szkoły akurat w jego towarzystwie, ale tak było najbezpieczniej.
 - Granger? - mruknął Snape, po ponad półgodzinnej ciszy.
 - Tak, panie profesorze?
 - Mam nikłą nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, że w Hogwarcie będą cię teraz maglować i pytać o wszystko?
 - Oczywiście. Omówiłam to już z profesorem Dumbledorem. Wiem, co mam mówić.
 - Wiem, że wiesz. Chodzi mi o to, czy wiesz, jakimi metodami będą wyciągać z ciebie informacje.
 - Przecież nie będą mnie torturować - mruknęła posępnie.
 - Będą. I to nie za pomocą różdżek, właściwie bez użycia jakiejkolwiek siły fizycznej. Śmierciożercy, zwłaszcza ci, którzy są blisko Czarnego Pana, grają na ludzkich emocjach lepiej niż muzyk na instrumencie. Doskonale cię wyczują i wyciągną wszystkie fakty z twojego życia, które mogą cię złamać.
  - Nie jestem głupia, wbrew temu, co pan myśli. Nie powiem im nic, czego nie mogą wiedzieć.
 - Naucz jeszcze myśleć Pottera i Weasleya w ten sposób, a zacznę wierzyć, że macie jakieś szanse na pojawienie się w was śladowych ilości inteligencji.
 - Oni się boją. Jak wszyscy. To dlatego czasem działają... za szybko. - Skończyła, nie chcąc mówić "nieodpowiedzialnie".
Szli jeszcze długo, zanim dotarli do odpowiedniego punktu aportacyjnego, którego nie mogli wyśledzić śmierciożercy. W tym czasie Snape zdążył jej przypomnieć, że ma dokładnie opisać, jak próbowała uciec przed represjami, a potem zgubiła się i natknęła na Snape'a, gdy szukał składników do Eliksirów i jak samowolnie wróciła. Wiedziała też, że nie obejdzie się bez jakiejś kary, ale tym przejmowała się najmniej. Jej myśli zajmowała teraz nadciągająca "bitwa ostateczna", o której tyle się ostatnio mówiło w Zakonie. Wszystko wskazywało na to, że Voldemort nie może już dłużej czekać. Chciał dopaść Harry'ego jak najszybciej, dlatego Zakon postanowił, że Dumbledore jak najszybciej musi wrócić do Hogwartu i to na tym koncentrowali wszystkie swoje siły. Nikt jednak nie spodziewał się, że sprawy przybiorą aż tak błyskawiczny obrót.
 Snape otwarł jedno z bocznych wejść Hogwartu swoją różdżką i niemal od razu natknął się na Alecto Carrow, którą Hermiona po raz pierwszy miała okazję oglądać bladą ze strachu.
 - Snape, doprowadź szlamę do wieży i zejdź do mojego gabinetu - powiedziała, nie spuszczając wzroku ze śmieciożercy.
 - Jest coś, o czym nie wiem?
 - Jest. I musisz się tego dowiedzieć jak najszybciej.