Rozdział 3

3. Pierwsza akcja w opowiadaniu. Muszę przyznać, że jest to jedno z nielicznych moich opowiadań, które pisze się naprawdę łatwo i przyjemnie. Postaram się jak najszybciej dodać nową notkę. Miłego popołudnia!

Hermiona cały wieczór spędziła wertując strony książki, którą dał jej Malfoy. Była tak pochłonięta czytaniem, że nie zeszła nawet na kolację. W międzyczasie przez Norę przewinęło się kilku członków Zakonu, w tym sam Dumbledore, a ona... nic. Nie raczyła nawet zejść na dół i przywitać się. Właśnie dlatego Ginny postanowiła się nią zainteresować.
 - Hermiono? - weszła ostrożnie do pokoju.
 - Mhm? - mruknęła starsza Gryfonka, nie podnosząc nawet wzroku znad księgi.
 - Zaczęłam się zastanawiać, czy żyjesz. Nie widziałam cię na dole od południa. Mama chciała, żebym przyniosła ci coś do jedzenia. - powiedziała i położyła na nocnej szafce dwa tosty z dżemem.
 - Dzięki, nie jestem głodna.
 - Co czytasz? - ruda zmarszczyła brwi i przyjrzała się okładce - Fiolki zapomniane, czyli 101 starożytnych eliksirów - wyrecytowała - Skąd ją masz?
 - Od Malfoya - odpowiedziała Hermiona takim tonem, jakby to było zupełnie normalne, że Draco pożycza jej książki.
 - Słucham?! - oburzyła się Ginny - Pożyczyłaś książkę od tej zapchlonej fretki?!
 - Daj spokój! Gdybym jej od niego nie wzięła, prawdopodobnie nigdy bym jej nie przeczytała.
 - A co tak fascynującego może znajdować się w starej książce? - Hermiona zmierzyła przyjaciółkę takim spojrzeniem, jakby ta nie tylko ją obraziła, ale nawet nie chciała przeprosić.
 - A w jakiej innej książce możesz znaleźć przepis na eliksir, który trwale zmienia świadomość, a nawet poczucie własnej tożsamości? W jakiej książce przeczytasz o ingrediencjach, które pod wpływem temperatury wody mogą całkowicie zmienić swoje właściwości? Ja zdaję w tym roku owutemy i może mi się to przydać!
 - Oczywiście - parsknęła rudowłosa - na egzaminach zwykle pisze się o starożytnych miksturach, o których nie słyszał nikt poza tobą. No a jak nazywa się ten cały eliksir?
 - Cervamatione - odpowiedziała z westchnieniem - Czyli jednak znalazło się coś w tej starej książce, co cię zainteresowało, tak?
-Tylko dlatego, że mogłabym to podać Malfoyowi i zrobić z niego normalnego człowieka - obie parsknęły śmiechem.
- Dlaczego właściwie dał ci tę książkę? - wypaliła niespodziewanie.
- Sama się nad tym zastanawiam. Po prostu mi ją dał - wzruszyła ramionami.
- Zakładam się o wszystko, że chce czegoś w zamian.
- Oczywiście. To w końcu Malfoy - przyznała.
Rozmawiały jeszcze długo i dopiero grubo po północy postanowiły życzyć sobie miłych snów i udać się do łóżek.
Hermiona spała smacznie, przewracając się z boku na bok. Śniło jej się Hogsmeade i pociąg Hogwart Express. Luna Lovegood kłóciła się z nią o karty w czekoladowych żabach...
 Boże! Zanieście go do środka, szybko!
Jedna z czekoladowych żab zaczęła skakać po peronie, Luna chciała ją złapać...
 Jak to się stało? Och, uważaj na niego!
Pociąg ruszył, a ona wciąż nie złapała swojej żaby...
 - Hermiono!  - ktoś mocno potrząsał jej ramieniem. Słowa, które wcześniej dochodziły jakby zza mgły, teraz były wyraźne i całkowicie rzeczywiste. Dziewczyna zerwała się z łóżka. Stała na nią Ginny, biała, jak kreda.
 - Co się dzieje? - spytała nieprzytomnie.
 - Kogoś przynieśli! Schodzimy na dół! - rzekła i szybko wybiegła z pokoju. Hermiona natychmiast pobiegła za nią. Na dole panował hałas, ktoś głośno krzyczał.
 - Połóżcie go na podłodze, w razie gdyby była potrzebna reanimacja - zaskrzeczał głos Moody'iego. Musiała zatkać usta dłonią. Reanimacja?
 - Mój Boże! Och, tylko nie to! - wołał piskliwy głos Molly.
Obie z Ginny natknęły się w korytarzu na chłopców i cała czwórka zbiegła po schodach. Na podłodze w salonie leżał Lupin. Po jego twarzy ściekała krew. W szacie, na wysokości żeber, miał wielką dziurę przesiąkniętą krwią. Musiał mieć też połamane palce, bo wszystkie były sine i sterczały pod dziwnymi kątami. Klęczał przy nim Snape, z drugiej strony Molly.
 - Cofnąć się! - krzyknął Severus i wszyscy cofnęli się o krok - Granger, przynieś bandaże. Weasley, w piwnicy jest eliksir dezynfekujący. Daj mi go. Szybciej! - obie błyskawicznie wykonały polecenia. Gdy Hermiona zobaczyła z blisko poranione, sine ciało Remusa, zakręciło jej się w głowie.
 - Kto go zaatakował?! Jak to się stało?! - wrzeszczał Harry - Chcę wiedzieć!
 - Zamknij się! - ryknął Snape
 - Ron, Harry, na górę! - krzyknęła Molly. Obaj spojrzeli na nią z wielkim wyrzutem ale zaczęli wspinać się po schodach, raz po raz oglądając się przez ramię.
 - Granger, do mnie. Znasz zaklęcia uzdrawiające rany cięte? - W odpowiedzi pokiwała głową, nie będąc w stanie wydusić z siebie słowa. Teraz i ona uklękła przy Remusie i zaczęła niewerbalnie usówać te najgłębsze rany z jego ciała. Jej dłonie drżały tak mocno, że ledwo trzymała w nich różdżkę. Prawdziwy horror zaczął się, gdy Snape dotknął dłonią jego szyi.
 - Cholera! - krzyknął - Tracimy go! - nic nie mówiąc, odepchnął Hermionę od jego ciała. Ktoś podniósł ją i podtrzymał za ramię. Po jej policzkach płynęły obficie łzy. Zaczęła niebezpiecznie dygotać na całym ciele. Z trudem łapała powietrze.
 - Spokojnie Granger - szepnął znajomy głos, który zwykle jedynie obrażał i obrzucał inwektywami - już się nim zajmują. - pokiwała głową, ale widok Snape'a uciskającego zawzięcie mostek Lupina wcale nie wskazywał na to, by wszystko było dobrze.
To trwało może minutę, może dziesięć, a może całą wieczność, ale w końcu Severus odsunął się od niego.
 - Będzie żył - powiedział i otarł wierzchem dłoni pot z czoła. Hermiona odetchnęła głęboko i ukryła twarz w dłoniach. Malfoy przewrócił oczami i sztywno objął ją ramieniem.
 - Przecież go odratowali... - mruknął tylko. Dziewczyna oprzytomniała. Spojrzała na niego załzawionymi oczami. 
 - Dzięki - powiedziała i odsunęła się. Czuła się naprawdę głupio. Tak poniżyć się przed Malfoyem... Och, będzie jej to wypominał do końca życia...
 - Umyj ręce, Granger - powiedział Snape, spoglądając na jej dłonie, całe pokryte krwią - I przestań się mazać, nie potrzebujemy dodatkowych zmartwień. - Bez słowa udała się do kuchni, żeby opłukać ręce. Wciąż tkwiła w szoku.

 - O co chodzi? - burknął Draco, widząc, jak Snape bacznie mu się przygląda.
 - Co to miało być? To z Granger.
 - Sam kazałeś mi być dla nich miły, więc jestem - odparł szczerze.
 - Nie posądziłbym cię o takie posunięcie. Ale skoro uważasz, że robisz dobrze...
 - A dlaczego miałbym robić źle? - Severus złapał się za nasadę nosa w wyrazie całkowitej dezaprobaty dla braku pomyślunku.
 - A dlatego, geniuszu, że Granger ma przygłupich kumpli, którzy będą ci docinać za każdym razem, gdy będziesz dla niej miły. Jak znam Pottera i Weasleya, zaraz wysnują miliard idiotycznych teorii o urokach, które na nią rzucasz, albo tym podobne. Rozumiesz?
 - Sądzisz, że obchodzi mnie ich zdanie? - prychnął - Będę robił to, co uważam za słuszne. A za słuszne uważam trzymać klasę.  - Snape uniósł brew, czekając na wyjaśnienie. Draco westchnął, ale zaczął mówić  - Wiem, że to Granger, ale ona wciąż pozostaje kobietą. Dobre maniery nakazują zająć się kobietą, gdy jest w potrzebie, prawda?
 - Jesteś bardziej podobny do Lucjusza, niż sądziłem - powiedział czarnowłosy, przyglądając się chłopcu z ciekawością - Też by tak postąpił.
 - Wiem - mruknął Ślizgon, spuszczając  wzrok - To on mnie tego nauczył. Mimo wszystko nie byłby dumny wiedząc, że tą kobietą była akurat szla... dziewczyna z mugolskiej rodziny. - Niby zreflektował się w porę, ale to nie przeszkodziło Snape'owi zbliżyć się do niego z prędkością światła i wysyczeć mu tuż przy twarzy:
 - Nie waż się nazywać jej szlamą. Ani jej, ani nikogo innego. Jeśli rzeczywiście chcesz przejść na stronę Zakonu, masz porzucić swoją rodzinną obsesję na punkcie czystości krwi, czy to jasne?
 - Nie mam żadnej obsesji. To przyzwyczajenie - warknął.
 - Bardzo głupie przyzwyczajenie. Dobrze radzę się go wyzbyć - syknął i szybko oddalił się. Draco patrzył zanim, póki ten nie zniknął za drzwiami Nory.
 - Herbaty? - stała przed nim Granger. teraz dla odmiany miała kamienną twarz.
 - Dzięki - przyjął kubek i nawet uśmiechnął się lekko.
 - Nie musisz się mną zajmować, gdy jestem w potrzebie - wycedziła szorstko.
 - Co?
 - Słyszałam, co powiedziałeś Snape'owi - oświadczyła, dumnie podnosząc głowę.
 - Podsłuchiwałaś moją prywatną rozmowę! - oburzył się.
 - Nie odwracaj kota ogonem. Poza tym powiedziałam, że usłyszałam, co mówisz. Nie miałam zamiaru podsłuchiwać twoich prywatnych rozmów - wysyczała zjadliwie.
 - Płakałaś i cała się trzęsłaś. Gdybym cię nie przytrzymał, mogłabyś narobić kłopotów.
 - Potrafię się opanować, wiesz? Nawet szlamy to potrafią - z satysfakcją obserwowała zmieszanie malujące się na jego twarzy. Już dawno zmieniła podejście do tych obelg. Gdy była małą dziewczynką, wydawało jej się, że tylko wiedza i umiejętności stawiają ją na równi z czarodziejami czystej krwi. Teraz znała swoją wartość i niezależnie od pochodzenia uważała się za pełnowartościową czarownicę.
 - Teraz do końca życia będziesz mi wypominać wszystkie potknięcia, a to, co zrobię dobrego, w ogóle nie będzie się liczyć, tak? - prychnął ze złością - Jeśli nie zauważyłaś, sam się zreflektowałem i nawet nie dokończyłem słowa "szlama". Przepraszam. Zadowolona?  - Zamurowało ją. Musiała przyznać, że Malfoy bardzo szybko i skutecznie ją zgasił. Kilka razy otwarła usta, chcąc się jakoś odgryźć, ale po chwili zdała sobie sprawę, że to nie ma sensu.
 - W porządku - powiedziała cicho - niepotrzebnie na ciebie naskoczyłam.
 - Magiczne słowo - uśmiechnął się wrednie.
 - Przepraszam - rzuciła takim tonem, jakby to był jakiś podły urok.
 - Tak lepiej. - Rozejrzał się i jego wzrok padł na Lupina, który teraz wyglądał już nieco lepiej i... leżał na "jego" łóżku. - Świetnie - mruknął - Jest opcja jakiegoś innego łóżka? - tu Hermiona musiała mocno się kontrolować, żeby nie parsknąć złośliwym śmiechem.
 - Jest. Nie będziesz z niej zadowolony.
 - To znaczy?
 - W pokoju Harry'ego i Rona są dwa wolne łóżka - odpowiedziała, a on zazgrzytał zębami. Zapowiadały się naprawdę... ciekawe dni.