Rozdział 4

4. Wprowadzam postać, której nie było jeszcze w żadnym moim ficku ;) Przemślałam sobie trochę koncepcję tego opowiadania i doszłam do wniosku, że obrałam właściwą drogę, chcąc ominąć skrajny angst i zupełną lekkość. Jeśli nad sobą popracuję, to może wreszcie uda mi się znaleźć złoty środek.

Od samego rana wszyscy mieszkańcy Nory wyczekiwali wybudzenia Remusa. O dziewiątej z Hogwartu przybyła Poppy Pomfrey i zbadała go, a gdy się obudził, podała mu kilka eliksirów na wzmocnienie.
 - No, wszystko powinno wracać do normy, Remusie - oznajmiła - Masz wielki dług wdzięczności wobec Severusa. Uratował ci życie.
 - Nie mam pojęcia, jak mu się odwdzięczę... - rzekł słabym głosem wilkołak i syknął z bólu, przewracając się na bok.
 - Chcesz poleżeć, czy mogę cię zabrać do skrzydła szpitalnego?
 - Co?! - oburzyła się Molly - W takim stanie miałby podróżować siecią Fiuu? Nie wyrażę na to zgody! Nie po tym, jak wczoraj go reanimowano! - Poppy spojrzała na nią zdziwiona, robiąc przy tym nieco obrażoną minę.
 - Skoro twierdzę, że jest w stanie, to chyba wiem, co mówię.
 - Nie wątpię - zreflektowała się rudowłosa - ale martwię się. Zobacz, jak on wygląda! - wskazała na mężczyznę, który w istocie był blady i wyglądał na bardzo osłabionego. Na jego twarzy i szyi wciąż widniały krwawe szramy, pod oczami malowały się ciemne sińce, a jego szata była w wielu miejscach przedarta i poplamiona krwią.
 - Przepraszam - wtrącił się nieśmiało Harry - ale czy mógłbyś nam wyjaśnić, jak w ogóle doprowadzono cię do tego stanu?
 - To było... ja... byłem na misji. Dopadło mnie dwóch śmierciożerców, Avery i Mulciber. Chcieli mnie pojmać, ale walczyłem. Gdyby Snape w porę ich nie oszołomił, teraz pewnie by mnie tu nie było.
 - A co tam robił Snape?  - syknął podejrzliwie Ron.
 - Dość tych pytań! - ucięła kategorycznie Molly  - Remusie, jesteś pewien, że możesz przenieść się do Hogwartu? - spytała z troską. Mężczyzna pokiwał głową, więc Poppy wzięła go pod rękę i chwilę potem zniknęli w płomieniach.
Hermiona dopiero teraz odetchnęła głęboko. Bardzo się bała o Lupina, a po tym, jak wczoraj widziała go ledwo żywego, miała nadzieję nie musieć już nigdy więcej oglądać ludzi w tak tragicznym stanie. Od wczoraj z nikim nie rozmawiała i nadal nie miała na to ochoty. Poprosiła Ginny, żeby kupiła jej potrzebne rzeczy na Pokątnej, bo dziś wszyscy tam się wybierali. Sama zaś planowała zostać w domu i w spokoju dokończyć książkę.
Po śniadaniu pożegnała się z wszystkimi i życzyła Ginny udanej randki  z Cornerem. Rudowłosa zarumieniła się malowniczo, ale wyszła z domu w wyśmienitym humorze.
 - Nie idziesz z nimi? - prawie podskoczyła, słysząc za sobą jego głos.
 - Nie. A ty dlaczego zostajesz w Norze?
 - Snape obiecał, że mnie tam zabierze. Z wiadomych przyczyn wolałem tę opcję - odpowiedział Malfoy, z kpiarskim uśmieszkiem.
 - Świetnie. Postaraj się nie wchodzić mi w drogę - fuknęła.
 - Jeszcze ci nie przeszło? - wzniósł oczy do nieba.
 - Proszę?
 - Chodzi o tę "szlamę", tak? Przecież przeprosiłem!
 - Nie chodzi o żadną "szlamę" -zaperzyła się - po prostu chcę mieć dziś od wszystkich święty spokój, więc z łaski swojej nie umilaj mi życia, dobrze?
 - Nie miałem zamiaru.
 - Jasne - prychnęła gniewnie, a Dracon uśmiechnął się jeszcze szerzej. 
 - Jesteś cholernie uparta. Poza tym masz cechy rasowego Gryfona - dumna, zadziorna, zawsze chcesz mieć wszystko "na wczoraj"...
 - I ty oczywiście doskonale mnie znasz, nic o mnie nie wiedząc - wykrzywiła wargi w drwiącym uśmiechu.
 - Przez sześć lat chodziliśmy do jednej szkoły. Byłbym idiotą, gdybym niczego o tobie nie wiedział. Poza tym zawsze to dobrze wiedzieć, co wróg ma w zanadrzu, a ty, z całej waszej Wspaniałej Trójcy, byłaś najgroźniejszym przeciwnikiem. - Hermiona przyjrzała mu się, zaciekawiona. 
- Najgroźniejszym przeciwnikiem?
- Oczywiście. A co, myślałaś może, że obawiam się kretynizmu Pottera, albo pięści Weasleya? - roześmiał się szyderczo - Nie. Ty bazowałaś na inteligencji i znajomości wszelkich regulaminów. Jako jedyna z waszej trójki mogłaś mi zaszkodzić.  -Tego już, w mniemaniu Hermiony, było za wiele. Nie dość, że Malfoy normalnie z nią rozmawiał, to jeszcze wplatał gdzieś między zdania kilka miłych słów.
 - Ciekawe, że to właśnie twoja opinia - skwitowała - A teraz wybacz, chciałabym poczytać.
 - Moją książkę?
- Tak, właśnie twoją. To jakiś problem?
 - Nie. Chciałem tylko zapytać, czy ci się podoba.  - W odpowiedzi Gryfonka jedynie westchnęła głęboko.
 - Nadejdzie taki dzień - syknęła zirytowana  - gdy wszyscy zrozumieją, że bezcenny, starożytny, jedyny dostępny wolumin nie może się nie podobać. - Draco wybuchnął śmiechem  i śmiał się przez dobrych pięć minut. Nie mogła pojąć, dlaczego. Gdy się w końcu uspokoił, wyjaśnił.
 - Wiedziałem, że lubisz książki, ale nie sądziłem, że potrafisz rozśmieszać własną irytacją. "Nadejdzie taki dzień..." - powtórzył z emfazą. Miała ochotę huknąć go w głowę omawianą księgą.
 - Bardzo śmieszne! - oburzyła się. Wyminęła go, odpychając przy tym.
 - Granger, daj spokój, żartowałem! - zawołał za nią, wciąż się śmiejąc, ale nic to nie dało. Już wchodziła po schodach na górę. Może i spróbowałby ją zatrzymać, gdyby nie zawiesił wzroku na jej przyjemnie falujących biodrach. Musiał przyznać, że miała całkiem niezłą figurę. Zbladł, gdy przyłapał się na tych myślach. To była Granger! O niej nie myśli się, jak o dziewczynie.
Pokręcił jedynie głową, ubolewając nad własnymi wymysłami i zajął miejsce przy stole, nie mając nic lepszego do roboty. Jego myśli znów powędrowały do Hermiony, choć tym razem był to wynik nudy - w końcu to ona miała książkę, która stanowiła dla niego jedyną rozrywkę. Nie odważył się jednak pójść po nią, bo dziewczyna z pewnością uznałaby to za czystą złośliwość, a on nie chciał tracić sprzymierzeńca. Przynajmniej do końca pobytu w Norze. W każdym razie - przypomniał sobie, dlaczego nie należy o niej myśleć, jak o dziewczynie. Do dziś czuł ból w nosie na wspomnienie tego, jak w trzeciej klasie   uderzyła go z całej siły za wydanie na śmierć Hardodzioba. Zaraz też przywołał z pamięci obraz Hermiony ustawiającej do pionu jej dwóch przygłupich kumpli. Chcąc nie chcąc, musiał przyznać, że Granger byłaby całkiem interesującą dziewczyną, gdyby trzymała się z daleka od nich. I gdyby oczywiście nie była sobą.
Jego rozmyślania przerwał huk w kominku. Ze szmaragdowych płomieni wyłonił się rosły mężczyzna o potężnych barkach i kilkudniowym zaroście. Miał długie, ciemne włosy i niezbyt przyjemny wyraz twarzy. Ślizgon od razu wyciągnął przed siebie różdżkę.
 - GRANGER! - zawołał, ile sił w płucach. Była mu potrzebna, by rozpoznać przybysza, który właśnie w tym momencie uniósł swoją różdżkę.
 - Coś mi się zdaje - przemówił basowym głosem - że wyfrunąłeś z gniazdka Malfoy'ów, ty mała szumowino!
 - Co tu się dzieje?! - dziewczyna wpadła do pomieszczenia dosłownie w ostatniej chwili.
 - A ty kto?  - spytał mężczyzna, na jej widok.
 - Znasz go? - krzyknął Draco, instynktownie ustawiając się przed Hermioną, która teraz była równie przerażona. Pokręciła głową, a więc chłopak bez wahania posłał serię niewerbalnych zaklęć w stronę intruza.
 - Czekaj! - zawołał mężczyzna - Jestem tu z polecenia Dumbledore'a!
 - Draco, czekaj - poprosiła Hermiona. Nie zdążył się nawet przejąć faktem, że zwróciła się do niego po imieniu, gdy wypaliła z pytaniem - Kim pan jest? 
 - Ted Tonks - odparł - ojciec Nimfadory. 
 - Och... Draco, możesz opuścić różdżkę. - Malfoy posłuchał i Ted zrobił to samo, choć nadal mierzyli się niechętnymi spojrzeniami. - Ja nazywam się Hermiona Granger, a to jest...
 - Wiem, kto to jest - przerwał jej szorstko Ted - Jeśli nie wiesz, Andromeda, moja żona, jest siostrą jego matki - skinął pogardliwie na blondyna - Co on tu właściwie robi?
 - Jestem w Zakonie - warknął chłopak - i proszę zwracać się do mnie, jeśli chce się pan dowiedzieć czegoś na mój temat.
 - Wyszczekany, zupełnie jak tatuś... - parsknął złośliwym śmiechem - No, ale właściwie nie po to tu przyszedłem. Panno Granger, gdzie się podziali Molly i Artur?
 - Pan Weasley jest w pracy, a pani Weasley na pokątnej. Może pan zaczekać, aż wrócą.
 - Trochę mi się spieszy, ale... proszę im to przekazać - podał jej zwinięty i zapieczętowany pergamin - To bardzo ważne, więc proszę nie zapomnieć. A, i proszę im przekazać, że z Dorą już wszystko w porządku. Żegnam - rzucił na odchodne i uśmiechnął się do Hermiony. Draco zazgrzytał zębami.
 - Nie wiedziałem, że Ted Tonks jest w Zakonie. Nie dziwię się, że mnie nienawidzi.
 - Po prostu myślał, że jesteś śmierciożercą. Skoro zna twoich rodziców... - ale Malfoy jedynie pokręcił głową.
 - Nie rozumiesz. Tu chodzi o rodzinne komplikacje. Moja matka i Bellatrix nie tolerowały Andromedy, odkąd wyszła z Tonksa. On był... z niższej rangi, a Andromeda miała poślubić Rabstana Lestrange. To nazwisko jest ci już pewnie znane - uśmiechnął się smutno, czekając na jakiś zjadliwy komentarz, ale Hermiona wcale nie zamierzała się z tego śmiać. 
 - Przekonasz go do siebie tym, co będziesz robił. Zresztą myślę, że gdy Nimfadora cię pozna, porozmawia ze swoim ojcem.  - Poklepała go po ramieniu i uśmiechnęła się pocieszająco.
 - Nie zamierzam robić niczego tylko po to, by kogoś do siebie przekonać! - oburzył się - A już na pewno nie jakiegoś tam Teda Tonksa, którego widziałem pierwszy raz w życiu!
 - I z którym jesteś spokrewniony - dodała za niego Hermiona - Nie chcę być niegrzeczna, ale może jednak powinieneś to przemyśleć, skoro to twoja jedyna rodzina, która walczy po naszej stronie. - Po tych słowach zostawiła go samego z myślami. Naprawdę powinien się zastanowić, czy ważniejsza jest duma, czy ktoś, kto być może stanie się dla niego w tej wojnie oparciem.