Rozdział 31

31. Wreszcie nie jest krótko, bo mi się za to już kilka razy zgarnęło ;) Pisząc ten rozdział zastanawiałam się, jak bardzo nagięłam kanon,  i nagięłam... mało. Moim zdaniem młody Malfoy był w stanie być dobry nie tlyko ze strachu. On po prostu zawsze chciał doścignąć Lucjusza, zawsze ciążył na nim obowiązek nazwiska. No i tutaj macie Dracona w dobrej odsłonie ;) Enjoy!

 
W pokoju wspólnym zapanowała cisza, a wszystkie oczy skierowały się ku opiekunce domu, która wyglądała na tak wściekłą jak Snape, gdy jeszcze miał lekcje z Fredem i Georgem. McGonagall szybko omiotła wzrokiem okrągły salon, prześlizgując się wzrokiem po i tak już zlęknionych twarzach, a potem zacisnęła usta w tak wąską linię, że wszyscy byli pewni, że zaraz zginą, a cała wieża Gryffindoru spłonie.
 - Jak pewnie wszyscy wiecie - zaczęła, głosem drążcym od tłumionej furii - w Hogwarcie przydzielono obowiązki dyrektora profesor Dolores Umbridge, a rodzice uczniów, szczególnie pałający do niej sympatią, wnieśli do szkoły oficjalną petycję, dotyczącą uczniów.
 - Jaką petycję, pani profesor? - spytała Hermiona, przeczuwając najgorsze.
 - Petycję w sprawie dokonania podziału uczniów, bo, jak owi gorliwi rodzice twierdzą, są wśród was osobnicy wysoce niebezpieczni, nawołujący resztę młodzieży do obalenia panującego w naszym kraju ładu politycznego, oraz podżegania do wszczynania buntu.
 - Jakie podziały? - spytała z kolei Ginny, która instynktownie przysunęła się bliżej przyjaciółki.
 - Po pierwsze ze względu na pochodzenie - wydyszała już bez możliwości ukrycia wściekłości Minerwa - po drugie ze względu na status wobec prawa. Wszyscy uczniowie będą przesłuchani, a następnie podzieleni. Ci, którzy zostaną uznani za niebezpiecznych, zostaną pozbawieni wielu przywilejów i odseparowani od reszty uczniów w jednej z części zamku. - Na to zdanie podniosły się krzyki oburzenia, czemu trudno było się dziwić.
 - Cisza! - ryknęła zaraz McGonagall.  - To nie wszystko. I teraz niech mnie każdy dobrze posłucha - spojrzała na swoich wychowanków z tak ostrą miną, że nikt nie śmiał nawet odetchnąć głośniej. - Ministerstwo Magii uprzywilejowało szczególnie dom Salazara Slytherina, jako iż miał on najlepiej w ciągu ostatnich lat realizować program nauczania i wychowania wśród młodych czarodziejów i czarownic. Każdy uczeń ma możliwość przejścia do tego Domu, co będzie wiązało się z dodatkowymi przywilejami, takimi jak prawo do zgłaszania prywatnego wniosku o ministerialną ochronę własną oraz rodziny, czy gwarantowane miejsce pracy w Ministerstwie Magii. Bez wątpienia są to ważne przywileje, ale... niech ręka opatrzności broni każdego z was, kto przejdzie do Slytherinu, bo będzie to zszarganie imienia waszego Domu, jego honoru i waszej własnej godności! Mówię to otwarcie i głośno - nie pochwalę żadnego przejścia do innego Domu, zwłaszcza z Gryffidoru, którego uczniów cechuje odwaga, męstwo i nieustępliwość!
 Jej słowa zostały przyjęte brawami, choć wśród młodszych uczniów widać było na twarzy wątpliwości. McGonagall powiesiła na tablicy ogłoszeń listę nazwisk i terminów przesłuchań, a potem przywołała do siebie gestem Hermionę, Ginny i Rona.
 - Chyba zdajecie sobie sprawę, że nie jest możliwe, żebyście nie trafili do separacji? Teraz podniosą się głosy, że to, co się dzieje to wina Pottera i jego przyjaciół, którzy zaciekle walczą z Ministerstwem, ale nie dajcie sobie tego wmówić. Panie Weasley, proszę to natychmiast przekazać panu Potterowi. Panno Weasley, proszę mnie zostawić z panną Granger. - Ron i Ginny odeszli, jeszcze mocniej zaniepokojeni.
 - Pani profesor - zaczęła Hermiona - myślę, że nie powinna pani tak głośno i wyraźnie wygłaszać swoich poglądów, bo gdyby ktoś nieporządany je usłyszał...
 - Już o to nie dbam, moje dziecko. Profesor Dumbledore powierzył mi opiekę nad Zakonem, ale również opiekę nad domem Godryka Gryffindora. Jeśli nie ja, opiekunka Domu, pokażę wam, że nie możemy i nie będziemy godzić się na  rządy śmierciożerców, to kto? Trzeba to powiedzieć głośno i wyraźnie.
 - Podziwiam pani odwagę, pani profesor, ale...
 - Posłuchaj mnie teraz - przerwała jej nauczycielka - twój los jest teraz szczególnie zagrożony. Jesteś przyjaciółką Harry'ego Potterka, dziewczyną mugolskiego pochodzenia i w dodatku działaczką Zakonu Feniksa.  Obawiam się, że to da Ministerstwu podstawy do zrobienia z tobą czegoś gorszego, niż odseparowanie cię od uczniów. Mam tu na myśli nawet Azkaban. -Tu Hermionie przeszedł po plecach niemiły dreszcz.
- Co mam teraz zrobić?  - spytała z lękiem. - Termin mojego przesłuchania jest bliski, prawda?
 - Prawda. Śmierciożercy zrobią wszystko, żeby wyciągnąć cię poza mury Hogwartu, bo wtedy Potter na pewno wyruszy na misję ratunkową. Sam, bez poparcia Zakonu, który uzna to za zbyt ryzykowną akcję. Dlatego... myślę, że powinna się pani zwrócić po pomoc, której się nie spodziewają.
 - Mam się zwrócić po pomoc do... ma pani na myśli Dracona? - spytała z lękiem.
 - Tak, panno Granger. Proszę dobrze przemyśleć moje słowa.
 - Ale Harry i Ron... nie darują mi tego. Nigdy mi nie wybaczą. Poza tym jak mógłby mi pomóc? Przecież nie jest na tyle ważną osobą, żeby wpływał na decyzję najważniejszych osób w państwie.
 - Oczywiście, że nie. Ale jego rodzice mają dość złota, by trzymać tych ludzi w kieszeni. Poza tym nie ukrywajmy - nazwisko Malfoy wciąż liczy się w czarnych kręgach. Proszę to załatwić szybko i powiadomić mnie o swojej decyzji, panno Granger - rzekła, po czym szybkim krokiem opuściła pokój. Hermiona wymiegła z niego zaraz za nią, mając nadzieję na odnalezienie Dracona w miejscu innym niż lochy.
Miała mętlik w głowie, nie miała pojęcia, co teraz. Przemierzała korytarze tak szybko, że kilka razy potrąciła młodszych uczniów, a raz o mały włos nie wpadła na Alecto Carrow, co pewnie dałoby jej pretekst do długiego i uciążliwego szlabanu. Gdy przeszła już niemal cały zamek, ogarnął ją irracjonalny gniew i strach. Zdała sobie sprawę, że prosząc Dracona o pomoc, naraża również jego samego. Zakryła twarz dłońmi, wzięła kilka głębszych oddechów, by się uspokoić i w tym momencie...
 - Hermiona! -  usłyszała jego głos. Odwróciła się gwałtownie, a on natychmiast pociągnął ją w ciemniejszy, boczny korytarz i mocno przytulił. - Wiem o wszystkim - powiedział. - Snape przekazał nam informację o przesłuchaniach. Wiesz, co to znaczy?
  - Wiem. McGonagall powiedziała, że będą chcieli usunąć mnie z zamku, bo wtedy Harry będzie próbował mnie ratować.
 - Też jestem pewien, że ten kretyn zrobi dokładnie tak, jak sobie tego życzą śmierciożercy - warknął. - Musisz uciekać.
 - Przecież wiesz, że nie mam dokąd.
- Masz. Zabiorę cię do starej posiadłości dziadków. Uciekniemy razem, znajdę pretekst, jakoś sobie poradzimy - obiecywał, głaszcząc ją po włosach i ściskając mocno.
 - Draco, wiesz, że jesteś za blisko Voldemorta. Jeśli ktoś widzi w tobie zagrożenie dla swojej pozycji, doniesie mu o tym, co robisz, gdy tylko się dowie. Proszę, daj mi poradzić sobie samej.
 - Chyba zwariowałaś! - mocno przytrzymał ją za ramiona. - Miałbym zostawić cię w takiej chwili? Nie, gdziekolwiek pójdziesz, cokolwiek zrobisz, będę cię chronił, rozumiesz?
 - Narażając siebie! - krzyknęła, choć miała ochotę przyciągnąć go do siebie i całować tak długo, aż oboje stracą przytomność z braku wystarczającej ilości tlenu. Patrzeli na siebie przez chwilę, jakby porażeni własnymi słowami. Ile musiało być w nich miłości i odwagi, że każde było gotowe poświęcić się dla drugiego, ile pragnienia szczęścia drugiej osoby w nich tkwi, by byli w stanie ryzykować własnym życiem dla siebie nawzajem...
 - Nie zostawię cię - oznajmił po chwili milczenia Draco, całując ją w czoło. - Wiem, że McGonagall kazała ci prosić mnie o pomoc, słyszałem, jak rozmawiała o tym wcześniej ze Snapem. Idź i powiedz jej, jaką podjęłaś decyzję. Nie pozwolę ci zginąć.
 - Draco, to nie jest takie proste, Harry i Ron...
 - Błagam cię! - w jego głosie brzmiała szczera panika. Czy nie mogła choć raz go posłuchać? Przecież niczego nie chciał jej udowodnić, do niczego zmuszać. Chciał ją tylko ratować. - Idź i powiedz jej, że pozwolisz mi sobie pomóc.