Rozdział 33

33. Natchniona Bóg wie, jak nieczystą mocą, postanowiłam dalej pastwić się nad bohaterami. Jak zwykle musiałabym się tłumaczyć z braku czasu i weny, dlatego chyba Wam oszczędzę. W zamian za to oferuję w tym rozdziale kogoś, o kim pewnie zdążyliście już wszyscy zapomnieć. P.S. Przepraszam, że komentarze pozostają bez odpowiedzi, to po pierwsze. Po drugie - pojawiają się prośby o informowanie o notkach na blogach, a ja tego po prostu nie ogarnę, więc proponuję zostawić mi w komentarzu, lub wysłać prywatnie swoje GG na 22176271 Pomyślę też nad założeniem ask.fm, gdzie będziecie mogły pytać do woli.


Dom wyglądał na opuszczony. Był też dużo mniejszy, niż się spodziewała. Właściwie w porównaniu ze sławetnym Malfoy Manor, wcale nie wyglądał jak posiadłość Malfoyów. Draco zapalił różdżką kilka świec, gdy weszli do środka i ściany z kilkoma nieruchomymi portretami zostały oświetlone mdłym, drgającym światełkiem. Nawet po rozpaleniu ognia w kominku w domu panował przejmujący chłód, zapewne spowodowany nieszczelnymi oknami. Hermiona usiadła skulona przy kominku, wciąż dręczona wizją morderczego zaklęcia, które posłała ku piersi tamtego człowieka. Draco  zajął miejsce obok niej i otulił troskliwie ramieniem. Westchnął, widząc jej smutną twarz.
 - Co dalej? - spytała dziewczyna, przeczuwając, że rozmowa zaraz zejdzie na wiadomy tor.  - Będziemy się tu ukrywać, aż Harry zniszczy Voldemorta?
 - Musimy poczekać. Snape wie, gdzie jesteśmy, dotrze do nas i powie nam, co mamy robić. 
 - Nie mamy żadnego planu, prawda?
 - Prawda. Ale musiałaś uciekać. Wiesz, ze zaczęły się represje w Hogwarcie. Wojna polityczna dobiega końca, niedługo zaklęcia zaczną przelatywać ludziom nad głowami. Nie mogliśmy dłużej zwlekać - wyjaśnił cierpliwie, gładząc ją po włosach.
 - Martwię się o Harry'ego, Rona, Ginny... o wszystkich.
 - Poradzą sobie. 
 - Ale zrobią mnóstwo głupstw, od których nie odwiodą ich moje wielogodzinne, nudne wywody o niebezpieczeństwie ze strony śmierciożerców. Nigdy nie przestanę się o nich bać.
 - Wiem, ale pamiętaj, że czuwa nad nimi cały Zakon. Nikt nie da im zrobić krzywdy, wszyscy wiedzą, że są na świeczniku.
 - Chciałabym wierzyć, że ich tam upilnują - mruknęła trochę ze złością, trochę ze smutkiem, po czym utkwiła wzrok w tańczących płomieniach. Miała nadzieję, że nigdy więcej nie będzie musiała podnieść na nikogo różdżki. Płonne nadzieje. Albo może nawet dziecięca naiwność. To nie powinno nią kierować w tak czarnych czasach.
Nagle ciszę przerwał trzask łamanych barier ochronnych. Draco i Hermiona skoczyli, jak oparzeni, w pełnej gotowości, wyciągając różdżki przed siebie. Spojrzeli sobie w oczy na ułamek sekundy, zdecydowani, że będą walczyć na śmierć i życie, jeśli będzie trzeba.
Tymczasem ostatnie zabezpieczenia pękły z hukiem, cały przedpokuj wypełnił się siwym dymem, w którym ukazała się jakaś postać, która, o dziwo, nie rzuciła się ku nim, a jedynie machnęła różdżką i dym rozpłynął się przed nią miękko.
 - PROFESOR DUMBLEODRE?! - krzyknęli chórem, nie wierząc własnym oczom.
 - Bardzo dobre bariery ochronne, nawet mnie pewien trud sprawiło ich złamanie - rzekł, swoim zwyczajem kompletnie ignorując ich szok, po czym zwyczajnie rozsiadł się na zjedzonym przez mole fotelu.
 - To niemożliwe, żeby pan... - zaczął Dracon, ale Hermiona była bardziej ostrożna.
 - Przed czym Harry i Ron obronili mnie w pierwszej klasie? - warknęła, trzymając starca na czubku różdżki.
 - Przed trollem, podczas uczty z okazji święta duchów. Profesor McGonagall odebrała wtedy Gryffindorowi punkty, ale później...
 - Już dobrze. - Opuściła różdżkę. -Jak pan nas tu znalazł?
 - Wiedziałem o wszystkim. Wprawdzie nie powinienem opuszczać swojej kryjówki, ale wasze życie jest teraz najważniejsze. Musicie przetrwać tu tylko kilka dni, potem Zakon zapewni wam lepszą kryjówkę. Tu, póki co, jest bezpiecznie.
- Gdzie się pan ukrywał? - spytał Draco, wpatrując się wciąż z lekkim niedowierzaniem w Albusa.
 - Tego nie mogę wam powiedzieć. Oczywiście nie dlatego, że wam nie ufam. Przeciwnie - do waszej dwójki mam całkowite zaufanie. Ale wolałbym, abyście nie byli narażeni na to, że ktoś niepowołany usłyszy o miejscu mojego pobytu. - Draco i Hermiona skinęli. Dumbledore miał rację.
 - Powiedział pan, że jest tu bezpiecznie, ale wcześniej wspomniał pan, profesorze, że przybył pan tu, bo nasze życie jest teraz najważniejsze... - zaczęła grzecznie Hermiona. 
 - A tak, oczywiście, konkrety, panno Granger, ma pani rację. Jestem tu, by wam przedstawić nasz plan działania. Nasz, znaczy mój i profesora Sanpe'a, bo tylko z nim kontaktowałem się od czasu mojej ucieczki. Z mojego polecenia przeniesie was do kryjówki w Zakonie, a tam... zaczniecie szykować się do walki.
 - Do walki? - Draco zbladł i instynktownie ścisnął dłoń Hermiony. Tylko nie to. Był wręcz pewien, że nie przeżyje, jeśli tej dziewczynie coś się stanie. Nie zniósłby tego. A ona nie mogła poradzić sobie ze wszystkim, była teraz osłabiona i rozbita, to niemożliwe, żeby właśnie teraz nadszedł czas ostatecznej rozgrywki!
 - Profesor Snape miał was eskortować, ale został wezwany. Właśnie dziś Voldemort przekazał swoim najbliższym śmierciożercom wiadomość o planowanych atakach.
 - Dlaczego akurat teraz? - spytała Gryfonka, za wszelką cenę chcąc ukryć lęk, jaki zaczął panoszyć się w jej wnętrzu, wwiercając się boleśnie w każdą komórkę ciała.
 - Bo grunt zaczął palić mu się pod stopami. Kilku śmierciożerców Wewnętrznego Kręgu dostało się  w nasze ręce, ludzie w kilku miejscowościach postanowili postawić się represjom, zaczynają się gromadzić i przygotowywać do zbrojnego oporu. On chce wydawać się silny, ale traci kontrolę. Musimy wykorzystać ten moment, zanim zrobi to Voldemort.

***
Harry leżał na łóżku. Nie spał i nie zamierzał już zasypiać tej nocy. Chyba po raz setny czytał list pozostawiony przez Hermionę i nie mógł uwierzyć, że to prawda. Ginny od razu wybuchła płaczem, Ron został w pokoju wspólnym z Parvatti, która pocieszała  go czule i tylko on jeden zaszył się w swoim dormitorium z głową pełną podłych myśli.
 - Daj mi to - mruknął posępnie Ron, wyjmując z dłoni Harry'ego pomięty list. - Czytałeś to już tyle razy, że chyba znasz go na pamięć.
 - Co z tego? - odpowiedział bezbarwnym tonem.  - Nadal nie wierzę, że ona to napisała...
 - Przecież McGonagall potwierdziła tą wersję.
 - To Malfoy ją omamił. Jest teraz z nim, daleko od nas i Zakonu. Bóg jeden wie, co może jej się stać. Myślę, że powinniśmy jej szukać.
 - Harry, mnie też nie jest łatwo. Wolałbym, żeby była tutaj, ale wiesz, jak jest. Ona miałaby z nas najgorzej, śmierciożercy mieliby prawne podstawy, żeby wywlec ją poza Hogwart - tłumaczył, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że to bezcelowe.
 - Nie zniosę tej bezczynności, rozumiesz? Złość, strach, tęsknota... to wszystko rozwali mnie od środka. Nie chcę, żeby coś jej się stało. - Ron słuchał. Harry już od wieków nie otworzył się przed nikim aż do tego stopnia i wszystko byłoby dobrze, gdyby nie fakt, że to, jak mówił o Hermionie, jednoznacznie wskazywało na... zakochanie. Powstawało tylko pytanie : prawdziwe, czy wynikające z podświadomej potrzeby zarzucenia kotwicy podczas gdy wokół panował prawdziwy sztorm.
 - Musimy po prostu wierzyć, że wróci cała i zdrowa. Dobrej nocy, Harry - poklepał przyjaciela po ramieniu i wszedł do swojego łóżka. Oby wszystko jakoś się ułożyło. Przynajmniej w tej materii.