Znaki czasu cz. 3

 I ostatnia część z cyklu Znaków czasu. Zastanawiam się, czy to, co napisałam, to happy end czy nie ;)


Spędziła w posiadłości Riddle'a kilka kolejnych dni, zastanawiając się, co dalej. Nie mogła przecież tkwić w nieskończoność w przeszłości tak odległej, tym bardziej, że oznaczało to koniec jej życia w latach, w których rzeczywiście istniała.  Siedziała przy biurku w jego gabinecie, który bardzo polubiła. Sęk w tym, że nie powinna lubić miejsc w jego domu, a tym bardziej nie powinna lubić Toma. Ich umowa zaczynała przybierać dość groźny obrót, bo "przyjazne towarzystwo" Hermiony zaowocowało dwoma wspólnymi nocami spędzonymi dość... intensywnie. Jednak podczas tych, które spędziła samotnie było coś, co ją zaniepokoiło - sny ukazujące Harry'ego i Rona, którzy mówią o powrocie do jej czasów i zapewniają, że wszystko będzie dobrze. Niemiłe wrażenie podpowiadało jej, że to nie są zwykłe sny, a jedyny kontakt z jej prawdziwym życiem. Nie powiedziała o tych snach Tomowi, widząc, jak bardzo zmienił się przez te kilka dni - był bardziej ufny, bardziej ludzki i szczęśliwy chyba po raz pierwszy w życiu.
Tom też błagał opatrzność, by nie znalazł się żaden sposób na powrót Hermiony do przyszłości. Teraz, gdy przywykł już do jej widoku w swoim fotelu w bibliotece i gdy nauczył się  budzić razem z nią, nie mógł pozwolić na to, by tak po prostu odeszła. Nie chciał o tym mówić głośno, bo wiedział, że Hermiona mimo wszystko pragnie wrócić do swojego życia, a przecież nie mógł mieć jej tego za złe. Mimo wszystko bardzo się cieszył z tego dziwnego przypadku, który ją tu przywiódł. A może to wcale nie był przypadek? Może los umyślnie sprowadził akurat tę dziewczynę do niego, żeby zmieniła bieg historii?
Wszedł po cichu do gabinetu i zastał ją tam, tak, jak się spodziewał.
 - Szukałem cię - powiedział, przerywając senną ciszę, dotąd zakłóconą tylko wyciem wiatru na zewnątrz. - Wszystko w porządku?
 - Oczywiście - skłamała, uśmiechając się sztucznie. Ale ani siebie, ani Toma nie nabrała na swoje "oczywiście".
 - Wyglądasz na zmartwioną. Chodzi o twój powrót, prawda?
 - Ciągle o tym myślę, Tom i sama nie wiem, co czuję. Nie chcę cię zostawiać teraz, kiedy wiem, jaki jesteś. To znaczy - jaki byłeś, zanim cię poznałam. Z drugiej strony... przecież wiesz, że nie można tak igrać z czasem. Muszę wrócić.
 - Zostań ze mną - poprosił niedorzecznie Tom, siadając na podłokietniku fotela i przytulając ją do siebie. Pocałował ją w czubek głowy, wiedząc, jak bardzo to lubi.
 - Tom, to naprawdę niemożliwe - rzekła, wreszcie wypowiadając na głos to, co ich oboje trapiło. Bardzo trudno żyło się kochankom, którzy zapałali do siebie uczuciem rozpostartym w dwóch różnych rzeczywistościach.
 - Więc co zamierzasz? Kiedy odejdziesz? - Hermionie bardzo nie spodobało się to, że znów użył tonu takiego, jak wtedy, gdy spotkali się po raz pierwszy.
 - Nie wiem. Nic nie wiem, Tom. Myślę jednak, że powinnam znaleźć sposób na wydostanie się stąd zanim... zdążymy się do siebie za bardzo zbliżyć. Za bardzo przyzwyczaić.
 - Zanim zdążymy... - powtórzył Tom, mrużąc oczy, jakby nie dowierzał własnemu słuchowi. - Jesteś pierwszą kobietą w moim życiu. W ogóle pierwszą osobą, która jest mi bliska. Nie umiem sobie znaleźć miejsca, kiedy nie widzę cię przez godzinę, a ty chcesz, żebym dał sobie radę, kiedy znikniesz na zawsze? Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że to nierealne. - Hermionę mocno uderzyły te słowa. Jakże bardzo był słaby... I jak bardzo musiał czuć się samotny, skoro przywiązał się do niej tak szybko i tak rozpaczliwie potrzebował jej obecności. A może to tylko skutki tworzenia horkruksów? Nie mogła już dłużej myśleć. Wstała i szybkim krokiem podeszła do drzwi. Tom zrobił to samo, ale nie wyszedł.
 - Chodź do mnie - wyciągnął do niej rękę w błagalnym geście. - Proszę. - Stała przez chwilę nieruchomo. Wiedziała, że im dłużej będą tak robić, tym trudniej będzie się rozstać, ale nie mogła się powstrzymać, tym bardziej, że coraz trudniej było jej oszukiwać samą siebie, że wcale nie zaczyna się zakochiwać. Chwyciła jego dłoń, ale Tom nie liczył teraz na delikatność. Przyciągnął ją do siebie władczym, zaborczym ruchem, najbliżej, jak mógł i wpił się w jej usta z jakąś tęsknotą, z nutą desperacji. Całował ją mocno i długo, tak, że brakowało jej tchu. Nie broniła się przed tym. Nie usłyszał słowa protestu, gdy z pasją zaatakował jej szyję. Ubóstwiał słodki smak jej skóry, jej delikatny zapach, od którego błyskawicznie się uzależnił. Nie mógł znieść myśli, że gdy Hermiona wróci do swoich czasów, ktoś inny będzie ją dotykał, całował, podziwiał. W tej chwili gotów byłby rozszarpać na strzępy kogoś, kto choćby spojrzał na nią z pożądaniem, bo Hermiona Granger była jego i tylko jego. Na zawsze. Nagle podniósł ją do góry i posadził na swoim biurku, by znaleźć sobie miejsce między jej udami. Ani na chwilę nie przerywał pocałunków.
  - Tom... - wydyszała z trudem Hermiona, gdy odpiął ostatni guzik jej koszuli. - Tak nie można. Proszę - szepnęła. Tom bardzo powoli odsunął się od niej, ale tylko na kilka centymetrów, by nie tracić kontaktu z jej ciałem. Oczy miał zasnute mgłą niekontrolowanej namiętności, podobnie Hermiona. Tyle, że ona zdawała sobie sprawę, w jakiej sytuacji się znajdują. Nie pozwoliła mu na kolejne zbliżenie, bo to doprowadziłoby do jeszcze większej zażyłości, a w konsekwencji do większego problemu z rozstaniem. Nie chciała pozwolić, by cierpiał bardziej niż i tak już musiał cierpieć.
On, choć nie w taki sposób, jak przed chwilą, obejmował ją, oddychając ciężko. Ukrył twarz w zagłębieniu jej szyi, muskając je swoimi ustami w bardzo delikatnych pocałunkach.
 - Przepraszam - wyszeptał.
 - Nic się przecież nie...
 - Przepraszam za to, co muszę ci wyznać. Nigdy nie miałem serca, Hermiono, a nawet gdybym miał, nie potrafiłbym go używać, ale gdybym umiał, powiedziałbym, że cię kocham. Nie mam pojęcia, jak wygląda miłość, przecież nigdy jej nie doświadczyłem. Ale właśnie ty sprawiasz, że zaczynam czuć coś, czego nigdy nie miałem czuć. Jeśli odejdziesz, stracę to wszystko. - Teraz jej oczy zaszły łzami.
 - Nie wiem, co powiedzieć. Brak mi słów.
 - Powiedz, że mnie kochasz - poprosił. - Ale nie kłam, proszę, nie kłam! - Spojrzał jej w oczy tak błagalnie, że nie mogła by nie spełnić jego prośby. Nie chcąc myśleć o tym, czy te słowa mijają się z prawdą, czy też są jej właściwym odbiciem, zbliżyła się do niego.
 - Kocham cię - wyszeptała mu do ucha. Obojgiem wstrząsnął dreszcz na dźwięk tych słów. W tym momencie zrozumiał, że miłość to nie spełnianie własnych zachcianek. Miłość to odpowiedzialność, to umiejętność niekończącego poświęcania się dla drugiej osoby. A on bardzo chciał, żeby jego miłość była prawdziwa. Myślał więc intensywnie i wreszcie podjął decyzję.
Tom chwycił jej dłonie i położył na swoich policzkach. Uwielbiał czuć na sobie ich dotyk.
 - Jesteś tam szczęśliwa? W przyszłości. - Hermiona pokiwała w milczeniu głową. - Chcesz tam wrócić? - Gest powtórzył się. Milczeli przez dłuższą chwilę. Zapiął w tym czasie guziki jej koszuli, godząc się w sobie z faktem, że to ostatni raz, kiedy dotykał jej ciała w taki sposób. W jakikolwiek sposób.
 - Dobrze - powiedział wreszcie. - Pozwolę ci odejść. Ale nie żegnaj się ze mną. Brak pożegnania daje złudną nadzieję, że ktoś jeszcze wróci. Kiedy będziesz gotowa, weźmiesz mój czasozmieniacz. Nie szukaj mnie, po prostu weź go i wracaj.
 - Tom - pisnęła, tłumiąc w sobie płacz.  - Ja nie chcę cię tu zostawiać. I nie chcę spotkać cię w przyszłości takiego, jakim będziesz! Przecież będziesz mnie nienawidził, będziesz próbował mnie zabić. A ja nadal... będę cię kochała. Nie zniosę tego.
 - Wczoraj, kiedy spałaś, musiałem udać się do Ministerstwa Magii, do Departamentu Tajemnic - zaczął mówić niespodziewanie.  - Jest tam urządzenie, które pozwoliło mi zajrzeć w przyszłość. Odszukałem sam siebie i zajrzałem we własne myśli z przyszłości. Powiedz mi, czy kiedykolwiek w twoich czasach osobiście podniosłem na ciebie różdżkę? Czy kiedykolwiek wiedziałem, że ty będziesz działać razem ze swoimi przyjaciółmi? Czy dowiedziałaś się od kogokolwiek, że chciałem twojej śmierci? - Hermiona zastanowiła się.
 - Nie - odpowiedziała po chwili. - Nie, nigdy się tego nie dowiedziałam.
 - Wiesz, dlaczego? - spytał, uśmiechając się blado. Pokręciła przecząco głową. - Tak jak mówiłem, zajrzałem we własny umysł z przyszłości. A ty cały czas tam byłaś. To moja miłość do ciebie, jedyne uczucie, jakie we mnie pozostało, a nie żaden horkruks utrzymały mnie przy życiu, a gdy się odrodziłem, kochałem cię nadal. Cały czas będę czuł to samo, gdy spotkamy się za ponad pięćdziesiąt lat, a ja będę już tym potworem, którego znasz.
 - To... to niemożliwe! To znaczy, że teraz, gdy polujesz na moich przyjaciół, ciągle mnie kochasz? Przez te wszystkie lata?
 - Tak - odparł, gładząc jej policzek. Ja, w mojej obecnej postaci, będę czekał bardzo długo. Będę miał cię tylko w pamięci, ale... kiedy spotkamy się po tych wszystkich latach, choćbym nie wiem, co mówił, wiedz, że cię kocham. Nie daj się oszukać, moja słodka Hermiono. Wracaj i uważaj na siebie. - Pocałował ją ostatni raz i zostawił samą.
Nie mogąc opanować swoich myśli i uczuć, Hermiona postanowiła zrobić to jak najszybciej. Ubrała się w swoje ubrania, narzuciła na siebie płaszcz i tak, jak prosił, nie szukała go. Płakała, przechodząc koło otwartych drzwi biblioteki, z których dochodził cichy szelest przewracanych kartek.
 - Do zobaczenia, Tom - powiedziała drżącym głosem. Wiedziała, że ją usłyszał, choć nic nie odpowiedział. Czasozmieniacz leżał na stole w jadalni, w której się poznali. Wzięła go do ręki i starając się przekonać samą siebie, że nie czeka, aż Tom zbiegnie po schodach i zatrzyma ją, przekręciła wskazówki.

Dom rozpłynął się. Wszystko wirowało wokół niej z zawrotną prędkością, aż w końcu poczuła, że proces się kończy. Stała znów w Departamencie Tajemnic, tyle, że pełnym robotników, którzy musieli naprawiać szkody po wybuchu.
 - HERMIONA! - Nagle rzucili się ku niej Harry i Ron, oplatając ją ramionami i pytając, czy wszystko w porządku. Opowiedzieli jej, że cały czas starali się z nią skontaktować, że szukali jej w rozmaitych latach z przeszłości i przyszłości, ale nigdzie nie mogli jej znaleźć. Na ich pytania odpowiedziała tylko, że ten cały wybuch zadziałał w taki sposób, że nie wie, gdzie była i co się z nią działo, ani jak wróciła. Uwierzyli.
Przez wiele dni nie mogła dojść do siebie. Świadomość, że gdzieś w tej rzeczywistości jest Lord Voldemort w swojej najgorszej postaci, który kocha ją i jest tylko inną wersją Toma, którego poznała, przyprawiała ją o zawrót głowy.
Spotkali się później na polu bitwy, różdżka w różdżkę i choć Czarny Pan zwykle rzucał klątwy bez zastanowienia, zatrzymał swoją różdżkę w górze, gdy ją zobaczył. Pamiętała, że spojrzał wtedy na nią ze strachem. Teraz bał się już miłości. Ale ona miała wciąż w pamięci jego słowa sprzed ponad pół wieku - "Nie daj się oszukać, moja słodka Hermiono".
 - Tom - szepnęła tak cicho, że mógł to usłyszeć tylko stojący naprzeciw niej czarnoksiężnik. - Naprawdę potrafisz być dobry.
 - Więc to wszystko prawda... - powiedział, przerażony tą świadomością.  - Ty naprawdę byłaś w mojej przeszłości. Ale to nie ma znaczenia. Jesteś tylko szlamą, nic nie wartą, nędzną...
 - Nie, Tom. Nie dam się oszukać. - Jego przerażona mina dała jej znak, że on też doskonale pamięta to, co jej powiedział, mimo, że dla niej upłynęło od tego zdarzenia kilka dni, dla niego kilka lat. Lord Voldemort rozpłynął się w powietrzu, nie rzuciwszy na nią żadnej klątwy. A więc mówił prawdę.
Po wielu kolejnych tygodniach zdała sobie sprawę, że jej nadzieja naprawdę jest matką głupich. Nie mogła i nigdy nie będzie z Tomem Riddlem. Tutaj, w tych czasach, w tej rzeczywistości to było niemożliwe. Tak samo, jak wydawało jej się niemożliwym życie bez niego. Napisała długi list, w którym pożegnała się z przyjaciółmi i rodziną, przeprosiła i przysięgła, że jeszcze się spotkają, a potem wzięła czasozmieniacz i po raz drugi przekręciła jego wskazówki. Wróciła. Czas był tylko igraszką w porównaniu z ludzkimi uczuciami.v Hermiona Granger znalazła swoje miejsce w świecie, znalazła człowieka, którego pokochała całym sercem i była gotowa rozstać się ze wszystkim, byle być blisko niego. I nigdy nie żałowała tej decyzji.