Rozdział 43

43. Dobre wieści są takie, że ten rozdział nie jest okrutny dla bohaterów. Złe, że skoro to rozdział 43, to do końca opowiadania zostały jeszcze dwa… Zdaję sobie sprawę, że po ponad roku z tym opowiadaniem może Wam go troszkę brakować, ale na pocieszenie jest przecież Metanoia ;) Tam również Draco będzie miał swoją rolę :)

Powietrze w zamku zgęstniało do maksimum. Wszędzie, na każdym kroku dało się wyczuć śmiertelny strach i panikę, bo choć nikt jeszcze nie rzucił zaklęcia, znać było, że wróg czyha u bram. Harry całe dnie spędzał z Ginny, Ron z Parvati, a Hermiona, kiedy tylko mogła spotykała się z Draconem. Nie było to łatwe, biorąc pod uwagę, że Draco ciągle był wzywany do Carrowów, Snape’a, albo innych śmierciożerców, którzy teraz, nie dbając już nawet o pozory, pojawiali się w zamku w pełnym umundurowaniu i z intencjami jasno wskazującymi na chęć mordu. Najgorzej zniosło się w tych ponurych dniach obecność najmłodszych uczniów, którzy nijak nie mieli się szansy obronić, a i na ucieczkę nie było świetlanych perspektyw. Harry, Ron i Hermiona wychodzili ze skóry, żeby nauczyć ich jak najwięcej, ale w końcu, w przeddzień wielkiej bitwy zgodnie stwierdzili, że niczego więcej się nie nauczą i że czas zbierać siły. Nikt jednak nie był w stanie spać spokojnie, nikt nie był w stanie obojętnie siedzieć, a tym bardziej zmusić się do odpoczynku w jakimkolwiek tego słowa znaczeniu.

 - Czuję, że coś we mnie zaraz pęknie – wyznała szeptem Hermiona, gdy razem z Draconem ukryła się pod jakimiś mało uczęszczanymi schodami. – Po prostu nie wyobrażam sobie, jak to możliwe, że jutro Voldemort tak po prostu wejdzie do tej szkoły razem z tymi potworami i wymordują setki niewinnych ludzi!

 - Myślenie o tym teraz ci nie pomoże. Nie pomoże nikomu.

 - Przecież nie mogę myśleć o niczym innym. Ty chyba też.

 - Mogę – powiedział i spojrzał na nią z góry, bardzo poważnie, niemal groźnie.  – Nie chcę, żebyś została w Hogwarcie na czas tej bitwy.

 - Oszalałeś – stwierdziła dziewczyna, zrównując się z nim spojrzeniem. – Miałabym opuścić Harry’ego w najważniejszym w jego życiu momencie? Miałabym zostawić Rona, Ginny i wszystkich przyjaciół? Miałabym odejść od Ciebie? Ten strach chyba pomieszał ci w mózgu.

 - W mózgu pomieszała mi cholerna miłość do ciebie. Gdzie ja miałem oczy, żeby zakochać się w tak upartej istocie? – fuknął. Hermiona roześmiałaby się, gdyby nie wiedziała, co Draco teraz czuje. Bezradność. Jej zdaniem najgorsze uczucie. Nawet sytuacja beznadziejna, która daje możliwość działania, jest lepsza, bo wtedy człowiek ma choć świadomość, że zrobił cokolwiek, by zapobiec klęsce. Draco nie miał jednak nawet cienia nadziei na to, że Hermionę uda mu się bezpiecznie wyprowadzić z zamku.

 - Robi się ciemno. Muszę wracać do wieży – powiedziała dziewczyna, wpatrując się w okno, za którym niebo traciło swój letni blask, ustępując miejsca łagodnemu zmierzchowi. Ta sceneria, z Zakazanym Lasem szumiącym w oddali i z błyszczącą wodą w jeziorze, nijak nie pasowała do wizji jutrzejszego dnia, w którym śmierć miała zebrać tak olbrzymie żniwa.

 - Przyjdę do ciebie dziś w nocy, dobrze? Znajdę cię, o to się nie martw.

 - Nie – powiedziała stanowczo. – Nie chcę, żebyś do mnie przychodził tej nocy. Wolę wiedzieć, że nikt nie złapie cię gdzieś niedaleko wieży Gryffindoru i nie zabije za zdradę. Wolę pożegnać się teraz.

 - Co?  - Draco nagle całkowicie zmienił wyraz twarzy. Zmrużył oczy w ten iście malfoyowski sposób, który Hermiona znała z lat, gdy dopiekali sobie i robili na złość wszelkimi metodami. – Pożegnać się? I mówisz to ty, Gryfonka i przyjaciółka cholernego Pottera, która taka jest dzielna, że zabrania mi spędzić ze sobą noc w obawie o moje życie?

 - Daj spokój – prychnęła. – Nie zakładam, że oboje, albo któreś z nas jutro straci życie, ale to, że tego nie zakładam, nie oznacza, że się z tym nie liczę. Draco, chyba zdajesz sobie sprawę, że jutro może się stać wszystko i… może nie być czasu i sposobności, żebyśmy się należycie pożegnali.

- Nie zamierzam się z tobą żegnać. Zamierzam przeżyć tę przeklętą wojnę i zanudzić cię na śmierć własnym towarzystwem, rozumiesz? – ujął jej twarz w dłonie i głęboko spojrzał w oczy. Odpowiedziała bardzo twardym spojrzeniem.

 - Myślę, że to najwyższy czas, żebyś porzucił ślizgońską dumę i spojrzał prawdzie w oczy.

 - Patrzenie w twoje oczy póki co całkowicie mi wystarczy. I zjawię się tej nocy w twojej sypialni, nawet jeśli będziesz próbowała mnie z niej wywlec siłą. – Uśmiechnął się szelmowsko, a Hermiona westchnęła. Dalsze przekonywania nie miały najmniejszego sensu, wobec uporu chłopaka. Dała mu więc nieme przyzwolenie, po czym pocałowała go w usta i odeszła, pozostawiając chłopca z niedosytem uczuć. Nie znosił patrzeć, jak odchodziła, choćby dlatego, że od niedawna targały nim nie tylko wzniosłe uczucia, ale również zazdrość o to, że Hermiona przebywa z Potterem. Pamiętał, jakby to było wczoraj, jak zobaczył ich trzymających się za ręce – do teraz zalewała go paląca fala wściekłości na samą myśl o tym zdarzeniu. Niby zdawał sobie sprawę, że ani Hermiona ani Harry nie pałają do siebie żadnym uczuciem poza przyjaźnią, ale teraz, kiedy naprawdę zaczął się bać, że może ją stracić, przeszkadzał mu każdy facet w jej otoczeniu.

Zmęczony graniem pewnego siebie cwaniaka, udał się do swojego pokoju w komnatach Snape’a, który stwierdził, że chce mieć na niego oko. Nie odezwał się ani słowem, od kiedy znalazł się w towarzystwie Severusa. Wciąż nerwowo spoglądał na zegar z taką miną, jakby spodziewał się, że właśnie z niego zarazy wyskoczy sam Voldemort i pozabija ich wszystkich. W istocie – bał się upływu czasu, który przyśpieszył nagle, jak szalony.

 - Przestań – warknął zirytowany Snape, widząc poczynania chłopaka.  – Wlepianiem oczu w tarczę zegarka nie odwleczesz bitwy.

 - Nie wiem, czy chciałbym ją odwlekać. Może nawet wolałbym przyśpieszyć to wszystko,  żeby już się skończyło.

 - To też się nie uda, więc zajmij się czymś produktywnym  - mruknął i jak gdyby nigdy nic spokojnie popijał herbatkę, co z kolei irytowało Dracona.

 - Czy ty naprawdę się nie boisz, że umrzesz, czy może jesteś o tym tak głęboko przekonany, że masz to zwyczajnie gdzieś? – spytał natarczywym tonem, oczekując szczerej odpowiedzi, której Snape był mu łaskaw udzielić z uwagi na swoją powinność wychowania go.

Spokojnie odłożył filiżankę i gazetę, wyprostował się w fotelu i otaksował chłopaka spojrzeniem, po czym westchnął i zaczął mówić tonem, jakim zwykle prowadzi się nudne wykłady.

- Nie jestem przekonany, że zginę, ani że przeżyję. Nie wiem nawet, czy dożyję jutrzejszego dnia. Nie wiem, co będzie i nie dowiem się tego, dopóki nie stanę twarzą w twarz z teraźniejszością. Ogółem rzecz biorąc – nie myślę o tym, co się ze mną stanie, ale co zrobię. I tobie radzę to samo.

- Ale skąd w tobie ten przeklęty spokój? – syknął blondyn.

 - Ten akurat wynika z wieku. Człowiek z czasem uczy się nie miotać we własnym życiu, jak motyl w ciasnej klatce. Co ma być i tak się stanie, a dobrze wiesz, że żadne zaklęcie nie jest w stanie zmienić biegu historii. To, niestety, ludzkie czyny decydują o losach świata, a że więcej na nim kretynów niż mędrków, to inna sprawa. – Po tych słowach zapadło milczenie. Długie, nasycone myślami milczenie. Czy Snape mu pomógł, czy może niepotrzebnie przestraszył, tego Draco nie był pewien, ale przynajmniej miał czym zająć myśli na jakiś czas.

Długie chwile mijały, a wokół zamku zapadła całkowita ciemność.  Draco miał wrażenie, choć oczywiście nie mógł tego sprawdzić, że tej nocy w zamku nikt nie śpi. No, może poza jednym Snape’m, który bez większych  ceregieli stwierdził, że skoro bitwa rozpocznie się późnym popołudniem, to przecież do rana można spokojnie się przespać. Profesor wstał i odgarnął włosy z twarzy.

 - Dobranoc – mruknął Draco, nie ruszywszy się z miejsca. Snape tylko uśmiechnął się ponuro.

 - Rzucisz na siebie zaklęcie kameleona, czy pożyczyłeś od Pottera pelerynę niewidkę?

 - Co? – spytał, wytrącony ze  swoich przemyśleń. Spojrzał zdumiony na Snape’a.

 - Przecież idziesz do niej, prawda? Nawet nie próbuj mi ściemniać, za długo jestem nauczycielem, żebym uwierzył w te łgarstwa.

 - Podsłuchiwałeś nas? – spytał oburzony.

 - Nie bądź debilem  - żachnął się Snape.  – To oczywiste, że nie pozwolisz jej tej nocy spędzić w samotności.

 - A ty? Będziesz sam?

 - Nie, będę razem z moimi snami, zapewne nieprzyjemnymi i pełnymi stresu. – Snape przewrócił oczami. – Nie będziesz robił za moją niańkę. Idź do Granger. A, po drodze możesz przekazać jej ode mnie, że jeśli mają zamiar razem z Potterem i Weasleyem wpadać na jakieś głupie i brawurowe pomysły, niech zaczekają z tym do czasu, aż skończy się wojna dobrze? – Draco skinął głową i uśmiechnął się lekko. Wiedział, że Snape martwi się o Hermionę, a w tej chwili nieważne było, czy to przez wzgląd na niego, czy nie. Cieszył się, że ktoś jeszcze troszczy się o jego ukochaną.

Rzucił więc na siebie zaklęcie kameleona i pobiegł ile sił w nogach do wieży Gryffindoru.

 - A ty kto i do kogo? – spytała nieprzychylnym tonem Gruba Dama, gdy Draco pchnął lekko jej portret.

 - Do Hermiony Granger.

 - Ale nie powiedziałeś, kto.

 - Czy to ważne?  - syknął nerwowo, oglądając się przez ramię, czy nikt nie przysłuchuje się tej dziwnej wymianie zdań portretu z niewidzialnym człowiekiem.

 - Chyba raczej ważne, skoro…

 - Po prostu mnie tam wpuść! Muszę się z ni zobaczyć, zanim zacznie się ten cały koszmar! Otwieraj! – zażądał. Gruba Dama, najwyraźniej poruszona sytuacją, odsłoniła przejście.

Hermiona, tak, jak się spodziewał, w ogóle nie poszła do sypialni. Czekała na niego w salonie. Spora grupa uczniów, którzy również spędzali tu dzisiejszą noc, spojrzała na niego z odrazą, będąc w przekonaniu, że przyszedł szpiegować i węszyć, albo nawet zrobić komuś krzywdę.

 - W porządku – powiedziała nieco podniesionym głosem Hermiona.  – Draco naprawdę jest po naszej stronie. Bardzo nam pomógł. – A potem, bez dalszych tłumaczeń, wśród zdumionych i podejrzliwych spojrzeń, przemaszerowała z nim przez salon do swojej sypialni.

Spędzili tę noc w bardzo namiętny sposób okazując sobie uczucia. Oboje przeżyli wspaniałe chwile uniesienia, a potem równie wspaniałe, zasypiając w swoich ramionach. Hermiona czuła się bezpieczna, a on potrzebny. Teraz, gdy spali, całkowicie bezbronni i mogli tylko czekać na to, co przyniesie ten dzień, czas naprawdę zaczął gnać, jak szalony.