Rozdział 44.2

44.2 Ha, nie spodziewaliście się mnie tak szybko, co? ;) A tu proszę druga część rozdziału. Mam nadzieję, że nie zawiodłam Was bardzo z tą ostatnią bitwą, bo chciałam żeby wyszło fajnie. Proponuję przy czytaniu słuchać jakiejś niesamowicie patetycznej melodii, dodaje nastroju ;)

Usłyszeli, jak ktoś wbiega po schodach na wieżę i zdrętwieli w przerażeniu. Zanim jeszcze zdążyli zobaczyć napastnika, pofrunęło ku nim kilka zaklęć, przed którymi nawet nie zdążyli ochronić się zaklęciem tarczy, a jedynie szybko paść na ziemię. Przy upadku Hermiona boleśnie skaleczyła się w kolano, rozdzierając nań spodnie i wrzasnęła krótko. Ledwo zdążyła się podnieść, już musiała odbić serię złowrogich klątw śmierciożerców, których nie rozpoznała. Kątem oka widziała, jak Ron walczy z jednym z nich, podczas gdy na nią nacierało dwóch kolejnych. Musiała też mocno koncentrować się na tym, by nie stanąć za blisko barierki wieży i nie spaść z tak wielkiej wysokości.

 - Uważaj! – wrzasnął dziko Ron, a ona poczuła na sobie zimny podmuch przerażenia, gdy pierwsza Avada Kedavra minęła ją o włos. Gdyby tylko nie odwróciła się w stronę Rona, byłaby już martwa. Wzięła szeroki zamach i cisnęła w śmierciożercę wyjątkowo silnym Confringo, tak, że od razu zapłonął i dosłownie wyleciał przez ścianę w wieży.

 - Nic ci się nie stało? – spytał Ron, gdy wyrzucił ostatniego przeciwnika z pola bitwy.

 - Nie. A Ty jesteś cały?

 - Jeszcze tak – odparł i szybko wyjrzał przez balustradę. – Co tam się, do cholery, dzieje?! Gdzie jest Dumbledore, Voldemort i Harry? Przecież coś się już musi dziać!

  - Nie minęło jeszcze zbyt wiele czasu, odkąd się pojawili. – I znowu rumor na schodach. Kolejna partia śmierciożerców, tym razem tych z wewnętrznego kręgu. Prędkość, z jaką obie strony rzucały w siebie klątwy, była niesamowita. Świetliste groty wybuchały dosłownie co sekundę, zderzając się ze sobą w połowie drogi. Było to jednak nic w porównaniu z tym, co działo się na błoniach – setki czarodziejów ciskało w siebie przeróżne zaklęcia, dementorzy krążyli wśród nich, uciekając przed srebrzystymi patronusami, drzewa, krzewy i wszystko inne, co tylko mogło, stanęło w płomieniach, zewsząd do ich uszu docierały wrzaski, huki i trzaski. Tymczasem sami musieli stawić czoła groźnym śmierciożercom, którzy nie bawili się już w zaklęcia oszałamiające – rzucali najgorsze czaromagiczne klątwy o strasznych skutkach, ale Ron i Hermiona nie dawali za wygraną. Walczyli dzielnie, odpierając klątwy i atakując, kiedy tylko im na to pozwalała sytuacja. Wszystko się zmieniło, gdy Ron wreszcie padł nieprzytomny i zalany krwią na podłogę. Nie wiedziała, co ma robić i tę chwilę dezorientacji wykorzystał bardzo rosły śmierciożerca, który złapał ją za włosy, przyciągnął tyłem do siebie i przystawił ostry nóż do gardła.

 - Gdzie jest Potter? – wysyczał.  – Wiem, że schował się gdzieś na tej wieży, inaczej by was tu nie było. Gdzie on jest?! – ryknął tak, że niemal ogłuchła. Cały czas patrzyła przerażona na Rona i modliła się, by żył.

 - Tu go nie ma – jęknęła, gdy poczuła krople krwi na swojej szyi.

 - Więc gdzie jest? – pytał śmierciożerca, gotów w każdej chwili przeciągnąć nożem po jej skórze.

 - Nie wiem. Naprawdę nie wiem – pisnęła błagalnie.

 - Szkoda. W takim razie musimy się pożegnać. – Dziewczyna zamknęła oczy, wiedząc, że istotnie, żegna się z życiem. Jednak to stało się w ułamku sekundy. Śmierciożerca został czymś przez kogoś trafiony i wypadł za barierkę.

 - Uciekaj! – wrzasnął znany jej głos Severusa Snape’a. Nie zareagowała, podpełzła na kolanach do Rona, gdy tylko zaleczyła ranę na swojej szyi, i przewróciła go na plecy.

 - Ron. Ron! Obudź się, błagam! – z całej siły uderzyła go w policzek. Wymamrotał coś niewyraźnie i otworzył oczy. Był cały we krwi i najwyraźniej miał złamany nos. Naprawiła szkodę jednym zaklęciem, by nie odczuwał bólu.

 - Granger, do cholery jasnej! Wynoście się stąd! Coś poszło nie tak! Coś nie wyszło! Jazda stąd! – krzyczał Snape, by nie zagłuszył go tumult dochodzący z zewnątrz.

 - Ron, musimy uciekać! – powiedziała Hermiona i pomogła mu wstać. Nie było jednak szans, by Ron mógł  biec.

 - Ukryj go na dole i uciekaj! – Snape pomógł jej sprowadzić wpół przytomnego chłopaka po schodach, po czym usadzili go pod schodami, a Snape rzucił na niego zaklęcia kameleona.

 - Sprowadzę dla niego pomoc – powiedziała, a łzy napłynęły jej do oczu. Bała się. Nie chciała zostać sama i nie chciała, by on został sam.

 - Jeśli zaraz stąd nie uciekniesz, już nigdy mu w niczym nie pomożesz! Czarny Pan zaraz tu będzie! Plan Dumbledore’a nie wypalił, bo jakiś idiota z Zakonu… zresztą nie ma czasu, zjeżdżaj stąd!

 - Dokąd?! – wrzasnęła, rozwścieczona, zrozpaczona i przerażona równocześnie.

 - Dokądkolwiek. Jazda! – Nie trzeba jej było dwa razy powtarzać. Wybiegła z wieży i nogi same zaczęły ją nieść. Kilka razy musiała rzucić zaklęcie tarczy, kilka razy oszałamiające, ale niektóre klątwy lub ich strzępy trafiły w nią, powodując bolesne rany. Szczególnie jedna z nich, która ugodziła ją w bok sprawiła, że dziewczyna wręcz zachwiała się pod jej ciężarem i upadła, zaczerpnąwszy głęboko powietrza. Jej oczy znieruchomiały w nieludzkim bólu, a na żebrach pojawiło się głębokie, krwawe rozcięcie. Przez kilka chwil myślała, że to już koniec. Z taką raną nie ma szans na walkę czy ucieczkę. Była pewna, że umrze. I wtem przypomniała sobie, co obiecała Draconowi. Nigdy się nie podda.

Nagle z osłupienia spowodowanego bólem wyrwał ją huk o sile wybuchu bomby. Wszystkie okna z wielkiej sali eksplodowały, a zaraz po nich przez ogromne dziury, buchnęło oślepiające światło, po nich płomienie. Taka siła zaklęć mogła oznaczać tylko jedno – Voldemort lub Dumbledore. Tak czy inaczej oznaczało to, że gdziekolwiek Harry jest, niedługo znajdzie się blisko Voldemorta. Tylko ta myśl była w stanie postawić ją na nogi. Zaczęła biec tak szybko, jak jej na to pozwalała zionąca krwią rana i po chwili wpadła do sali wejściowej i tu pełno było walczących czarodziejów, ale nikt nie mógł jej zobaczyć, poprzez wciąż unoszącą się, świetlistą mgłę.

 - Hermiona! – usłyszała za sobą głos i natychmiast go rozpoznała.

 - Draco! – rzuciła mu się a szyję, jęcząc przy tym z bólu.

 - Na Merlina, ty jesteś ranna! Daj, muszę coś z tym zrobić! – pociągnął ją za kołnierz za drzwi, by mieli choć prowizoryczne schronienie. Tam szybko podwinął jej koszulkę i przyłożył różdżkę do rany.

 - Co się dzieje, Draco? Snape mówił, że coś jest nie tak.

 - Bo Czarny Pan za szybko wdarł się do zamku. Zabił chyba ze sto osób jednym zaklęciem… Widziałem, jak walczy z Dumbledorem.

 - A Harry?

 - Nie wiem, gdzie jest. A co z tobą? Hermiona, dlaczego tu jesteś?! Musisz jak najszybciej…

 - Muszę walczyć! – przerwała mu. Choć była wykończona i obolała, nie zamierzała uciekać, jak tchórz. – Smok. Mój patronus to smok – powiedziała niespodziewanie, co bardzo go zdziwiło. Wiesz, dlaczego na takiego się zmienił, prawda? 

 - Wiem. – Oboje wstali w tym samym momencie.  – Kocham cię, Hermiono.

 - A ja ciebie – odpowiedziała. Bardzo szybko i bardzo desperacko wpili się w swoje usta, a potem pomknęli gdzieś przez mgłę i zgubili się nawzajem. Hermiona już przekraczała próg Wielkiej Sali, gdy ktoś po raz kolejny ją zatrzymał.

 - Nie! Wracaj, wracaj! Nie możesz tu być!

 - Harry! On tam jest! Voldemort jest w środku! – Harry popędził obok niej ze straszliwym okrzykiem. Postawił wszystko na jedną kartę. Któryś z nich musi zginąć i musi się to stać teraz.

Voldemort zerwał klątwę łączącą go z Dumbledorem, który runął na przeciwległą ścianę. Odwrócił się. Wszystko jakby zamarło. Hermiona zdrętwiała. Wpatrywała się oszołomiona, z otwartymi ustami, jak zmienia się big historii czarodziejskiego świata. Potter biegł, a pęd rozwiewał mu włosy, odsłaniając sławetną bliznę. Voldemort uniósł różdżkę, jego oczy błyszczały najprawdziwszą czerwienią, usta układały się do wypowiedzenia dwóch niosących słów śmierć. Wszystko stało się w ułamku sekundy. Obaj, Harry Potter i Lord Voldemort wyrzucili przed siebie różdżki jak lassa, trzymając je w zaciśniętych dłoniach. Z różdżki Czarnego Pana trysnęło z ogromną prędkością i siłą zielone światło, różdżka Harry’ego wyrwała z siebie czerwony, błyszczący promień. Zaklęcia starły się w połowie drogi, powodując olbrzymi huk i rozsypując wszędzie złote iskry. Żaden z nich nie zrezygnowałby za żadne skarby świata, choć i jednemu i drugiemu klątwa sprawiała ogromną trudność.

 - Trzymaj ją, Harry! MUSISZ ZWYCIĘŻYĆ! – krzyknęła Hermiona, modląc się w duchu, by Harry dał sobie radę. Teraz już nikt nie miał wpływu na przebieg tej bitwy. Choć wydawało się to niemożliwe, zaklęcia wciąż przybierały na sile, ale wszystko stało się jeszcze bardziej groźne. Harry tracił panowanie nad różdżką. Śmiertelne zaklęcie, rzucone przez Voldemorta sunęło powoli w stronę serca Harry’ego. Hermiona wiedziała, że nie może pomóc Harry’emu zabić Voldemorta, ale musiała zrobić cokolwiek, a więc zrobiła jedyną rzecz, która przyszła jej na myśl, choć nie miała pojęcia dlaczego. Nie wiedziała też, czy starczy jej na to czarodziejskich sił, ale wycelowała w Voldemorta różdżkę i…

 - Expecto Patronum! – ryknęła, ile miała sił w płucach. Po raz drugi tego dnia pojawił się przed nią gigantyczny, utkany z oślepiającego blasku smok, który natarł na Voldemorta i oślepił go swoim światłem. Jego klątwa osłabła. Voldemort ryknął z bezradnej furii. Harry wykorzystał ten moment. Zerwał połączenie i wymierzył ostateczny cios. Zielony grot wystrzelił z jego różdżki i z oszałamiającą prędkością pomknął ku piersi Voldemorta. Utonął w niej, a Czarny Pan wydał z siebie ostatni wrzask pełen przerażenia. To już koniec. Było po wszystkim.

Obraz przed jej oczami rozmazał się, wszystko spowiła ciemność. Nie dotarło do niej już nic więcej.