Rozdział 45

45. EPILOG. Krótki. Krótki celowo. Chciałam, żeby było radośnie i dawało do myślenia, a żeby dawało do myślenia, nie można tu było napisać za wiele.
Jest i dedykacja, a nawet trzy!
Pierwsza, dla rzeczonego kiedyś "Łobuza", przez którego to tak dramatycznie chciałam zlikiwidować teksty z bloga, za wyciągnięcie mnie z ulicy, kiedy omal nie wlazłam pod pędzący samochód i za zbluzganie mnie wtedy, żebym pamiętała, że mam uważać na to, co robię :)
Druga, dla wytrwałej Cioci Sabiny, czytającej i narażającej się na koszty telefonowania aż z Dublina, żeby dopytać się o potterowskie szczegóły :)
I trzecia, dla Was, których imion nie wymienię, bo tyle ich było, ale powiem za to, że wszystkie, bez wyjątku, byłyście wspaniałe! Dziękuję za wytrwanie ze mną tylu miesięcy, za te wszystkie wejścia, komentarze i oceny i za to, że wciąż i wciąż widzę Was pod nowymi tekstami. Dzięki za wszystko!


Szła przez wielką łąkę, dotykając stopami ciepłej, zroszonej trawy. Słońce grzało przyjemnie, rzucając jasne promyki na stojący dostojnie, niewzruszony Hogwart. Gałęzie drzew drgały leniwie, rozsiewając zapach kwiatów i niosąc go daleko, daleko, aż po szczyty gór. Dzień był piękny. To był właściwie jeden z tych dni, z których się nie chce wychodzić. Ale czegoś tu brakowało... Rozejrzała się, by dostrzec Dracona i dojrzała go, jak zwykle pięknego, chyba śpiącego pod wielkim dębem na skraju migoczącego iskierkami słońca jeziora. Gdzieś tu powinni być też Harry i Ron, pewnie też odpoczywają, w końcu dziś jest taki ładny, zwyczajny dzień...
TRZASK! Idealny dzień zakłóca ból na lewym policzku.
TRZASK! Prawy również zaczyna boleć.
Powoli obraz się zmienia. Coś migocze jej zza półotwartych powiek... Twarze, dużo twarzy.
 - Budzi się! - szepnął z przejęciem głos Dracona. - Otwarła oczy! Potter, Weasley, chodźcie tu!
 - Co jest? - jęknęła, zawiedziona, że to koniec sielanki.
 - Co jest? - powtórzył Malfoy, uśmiechając się tak szeroko i szczęśliwie, jak nigdy przedtem. - Jest koniec wojny. Przespałaś to, co najlepsze, kiedy śmierciożercy zorientowali się...
 - Spadaj! - twarz Draco gwałtownie zniknęła jej z pola widzenia, za to pojawiła się nad nią zmęczona, ale szczęśliwa twarz Harry'ego i kulejący Ron z zabandażowaną głową.
 - Jak się czujesz? - spytali równocześnie chłopcy.
 - Jakbyśmy właśnie wykończyli Voldemorta - odpowiedziała, też starając się uśmiechnąć. Ktoś pomógł jej się podnieść i usiadła. Znajdowała się w skrzydle szpitalnym, pełnym ludzi, którzy pomimo licznych obrażeń i zapewne silnego bólu, trajkotali wesoło (niektórzy chyba nawet świętowali, sądząc po zapachu alkoholu, który z całą pewnością nie był spirytusem salicylowym). Milczała, tworząc sobie w głowie rekonstrukcję zdarzeń. Z całą pewnością wygrali, z całą pewnością najważniejsze dla niej osoby żyją i ona również żyje. Rezultat jest więc całkiem niezły.
 - Co ze Snape'm? - wyrwało jej się, jakby zamierzała o to spytać od chwili, w której się obudziła.
 - Na twoje nieszczęście żyje i ma się nieźle - usłyszała za sobą szorstki głos i chyba po raz pierwszy w życiu uśmiechnęła się na jego dźwięk.
 - Pomógł nam pan na wieży - powiedziała, spoglądając na niego.
 - Pomogłem. I jak nie przestaniesz zaraz gdakać, zacznę tego żałować.
 - Dziękuję panu!
 - Granger, przestań - skrzywił się teatralnie.
 - Ale to było naprawdę...
 - Siedźże cicho! - pacnął ją lekko w tył głowy i przewrócił oczami. Draco parsknął śmiechem. Ale ona miała jeszcze jedno ważne pytanie.
 - Powiedział pan, że plan nie wypalił, bo ktoś z Zakonu coś źle zrobił. Był wśród nas zdrajca? Ktoś się pomylił?
 - Powiedziałem, że jakiś IDIOTA z Zakonu - bardzo długie spojrzenie na Harry'ego - działał niezgodnie z planem.
 - To znaczy?
 - To znaczy - wciął się w rozmowę Potter, zanim Snape zdążył odpowiedzieć - że nie chciałem ciebie i Rona narażać na śmierć, więc zanim profesor Dumbledore zaczął walczyć z Voldemortem chciałem się wymknąć, żeby ściągnąć was z tej wieży. Bałem się, że was tam znaleźli, a przecież gdybym był z wami...
 - Ściągnąłbyś na nich samego Czarnego Pana, głąbie - warknął Snape. 
 - Naprawdę nie trzymałeś się planu, Harry? No, to coś nowego - powiedziała, szczerząc zęby w szerokim uśmiechu.

 Niezależnie od tego, kto jakie błędy popełnił i czy miały one wielkie znaczenie, wojna skończona. Ofiar było wiele, a świadomość ich ilości straszna, ale przecież nie istnieją wojny bez przelewu krwi. Pogodzenie się z bolesną stratą zawsze jest trudne, jednak ostatecznie wyzwalające. I takie właśnie było w przypadku Hermiony Granger.
"Nawet jeśli znów wybuchnie wielka wojna, świat będzie kręcił się dalej" - tego nauczyła się bardzo dokładnie i gdy świętowali w Hogwarcie dziesiątą Rocznicę Zwycięstwa nadal o tym pamiętała.
Pamiętała też, żeby nigdy nie wierzyć, że "takie rzeczy dzieją się tylko w bajkach", bo skoro tyle razy uciekła śmierci spod kosy, skoro pokonała tyle przeciwności, skoro nie pokonał jej sam czas, nawet jeśli los nie zawsze był łaskawy, to mogła z całą pewnością oznajmić, że nie od losu zależy ludzkie życie, a od ciężkiej pracy. Warto było przetrwać to wszystko, żeby nosić teraz nazwisko Malfoy i tworzyć szczęśliwą rodzinę, otoczoną przyjaciółmi. Nie było idealnie, przynajmniej nie zawsze, bo nawet jeśli pokona się Voldemorta i ocali świat czarodziejów, życie zazwyczaj ma to w nosie i dalej rzuca nam kłody pod nogi. Sęk w tym, żeby umieć nad nimi przeskakiwać.
Jednak najważniejsze dla Hermiony było zaklęcie patronusa. Tak, to brzmi dziwnie w obliczu tego wszystkiego, co mogło być dla niej najważniejsze, jednak ilekroć rzucała zaklęcie patronusa od tych dziesięciu lat, tylekroć pojawiał się smok i  tyle razy, ile rzucał je Draco, pojawiała się wydra. Nie, żeby o tym nie wiedziała bez Expecto Patronum, ale mogła być pewna, że wciąż się kochają, a te piękne, srebrzyste dowody sprawiały, że mogła już zawsze mieć spokojne sny